Lewis & Short

tŭmĕ-făcĭo, fēci, factum, 3, v. a. [tumeo], to cause to swell, to tumefy (poet.).

  1. I. Lit.: vis fera ventorumExtentam tumefecit humum, Ov. M. 15, 303: tumefactus pontus, id. ib. 11, 518.
  2. II. Trop., to swell or puff up, to inflate with pride, etc.: num me laetitiā tumefactum fallis inani? Prop. 3, 6 (4, 5), 3: ut nostris tumefacta superbiat Umbria libris, id. 4 (5), 1, 63: dum nimium vano tumefactus nomine gaudes, Mart. 4, 11, 1.