Lewis & Short

tŭbĭcen, cĭnis, m. [tuba-cano],

  1. I. a trumpeter; esp. in war: cornicines tubicinesque canere jubet, Liv. 2, 64, 10; Auct. B. Afr. 82, 3; Ov. M. 3, 705; Sen. Ep. 78, 16; 76, 4.
    At sacrifices: sacrorum, Varr. L. L. 5, § 91 Müll.
    At funerals, Atei. Capito ap. Gell. 20, 2, 3; Petr. 129.
  2. II. Tubicines etiam hi appellantur, qui sacerdotes viri speciosi publice sacra faciunt tubarum lustrandarum gratia, Fest. p. 352 Müll.