Lewis & Short

1. tĕnus, ŏris, n. [root ten-; Gr. τείνω; v. teneo], = τένος, a cord, snare, gin, springe: intendere tenus, Plaut. Bacch. 4, 6, 23; cf.: tenus est laqueus, dictus a tendiculā, Non. 6, 12: tenus est proprie extrema pars arcūs, Serv. Verg. A. 6, 62.