Lewis & Short

tābĭdus, a, um, adj. [tabeo], melting or wasting away, dissolving, decaying, consuming, putrefying, pining away, languishing (perh. not ante-Aug.).

  1. I. Lit.: nix, Liv. 21, 36: corruptum et tabidum corpus, Suet. Tib. 51: ferae, id. Calig. 26: juvenci, Sen. Oedip. 147: jecur, id. ib. 358: mens, Ov. P. 1, 1, 67: tabidus erro, i. e. pining for love, Calp. Ecl. 3, 50.
  2. II. Transf., act., wasting, consuming, corrupting, infectious: venenum, Tac. A. 12, 66: vetustas, Ov. P. 4, 8, 49: pestis, Mart. 1, 79, 1: lues, Verg. A. 3, 137: Hecate, Luc. 6, 737: victus, i. e. starvation, Sen. Herc. Fur. 691.
    Comp., sup., and adv. seem not to occur.