Lewis & Short

suspendĭum, ii, n. [suspendo], a hanging of one’s self, a hanging (class.), Plaut. Cas. 1, 23: utinam me Divi adaxint ad suspendium, id. Aul. 1, 1, 11: injuriae remedium morte ac suspendio quaerere, Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129: suspendio vitam finire, Suet. Aug. 65: suspendio interemptus, Plin. 28, 1, 2, § 71 et saep.
Plur.: praebuit illa arbor misero suspendia collo, Ov. Am. 1, 12, 17: proscriptiones miserorumque suspendia, Amm. 19, 11, 3.