Lewis & Short

sŭper-sto, āre, v. n. and

  1. I. a., to stand upon or over (perh. not ante-Aug.): signa cum columnis, quibus superstabant, Liv. 40, 2, 2: columnae (statua), Suet. Galb. 23: essedis carrisque (hostis), Liv. 10, 28, 9: ruinis (armati), id. 38, 7, 5: corporibus hostium, id. 7, 24, 5: cumulus caesorum, id. 22, 59, 3: rupibus, id. 37, 27, 8: superstantes propugnaculis celsis, Amm. 20, 6, 4: (quem) lapsum superstans Immolat, Verg. A. 10, 540: ossa inhumata (volucres), Ov. H. 10, 123: corpora atque arma simul cumulata, Stat. Th. 2, 713.
    Absol.: agger pondere superstantium in fossam procubuit, Liv. 10, 5, 11: cum armati superstantes subissent, id. 44, 9, 8.
  2. II. To survive ( = superstitem esse; eccl. Lat.), Ennod. Epigr. 6, 1.