Lewis & Short

summātim, adv. [summa], on the surface, on the outside, slightly.

  1. I. Lit. (post-Aug. and very rare): radicem summatim eradere, Col. 12, 48, 1: eruere radices, id. Arb. 6, 2: ablaqueare vitem, id. ib. 10, 5.
  2. II. Trop., slightly, summarily, cursorily, briefly, compendiously, etc. (class.): summatim rescribere paucis, Lucil. ap. Non. 296, 5: de re pecuariā breviter ac summatim percurram, Varr. R. R. 2, praef. § 7: aliquid summatim perscribere, Cic. Att. 5, 16, 1: aliquid cognoscere, id. Fam. 10, 28, 3: summatim breviterque componere, Suet. Tib. 61: summatim et uno tantummodo versiculo leviter attingit Vergilius, Col. 9, 2, 3: (animal) constitutionem suam crasse intellegit et summatim et obscure, Sen. Ep. 121, 12: aliquid attingere, Quint. 10, 1, 44: poëticam summatim attigit, slightly, Suet. Aug. 85; id. Tib. 61: summatim aestimandum judici, an bonā fide imploretur judicium, Dig 5, 3, 7 med.