Lewis & Short

2. sulcus, i, m. [Gr. ὁλκός, from ἕλκω],

  1. I. a furrow made by the plough (cf.: lira, porca): sulci appellantur, quā aratrum ducitur, vel sationis faciendae causā vel urbis condendae, vel fossura rectis lateribus, ubi arbores serantur: quod vocabulum quidam ex Graeco fictum, quia illi dicant ὁλκόν, Fest. p. 302 Müll.: quā aratrum vomere lacunam striam facit, sulcus vocatur: quod est inter duos sulcos elata terra, dicitur porca, Varr. R. R. 1, 29, 3: sulco vario ne ares, Cato, R. R. 61, 1: cum sulcus altius esset impressus, Cic. Div. 2, 23, 50: ducereinfodere sulcum, Col. 2, 2, 27; Juv. 7, 48: duci sarculo sulcum, Plin. 18, 33, 76, § 327: proscindere jugerum sulco, id. 18, 19, 49, § 178: sulco tenui arare, id. 18, 18, 47, § 170: sulcum patefacere aratro, Ov. M. 3, 104: sulcis committere semina, Verg. G. 1, 223: mandare hordea sulcis, id. E. 5, 36: telluri infindere sulcos, id. ib. 4, 33: semina longis Cerealia sulcis Obruere, Ov. M. 1, 123: herba Cerealibus obruta sulcis, id. Tr. 3, 12, 11.
  2. II. Transf. (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. A ploughing: hordeum altero sulco seminari debet, Col. 2, 9, 15: quarto, id. 2, 12, 8: quinto, Plin. 18, 20, 49, § 181: nono, Plin. Ep. 5, 6, 10.
    2. B. Of things resembling a furrow.
      1. 1. A long, narrow trench, a ditch, Cato, R. R. 33, 4; 43, 1; Col. 2, 8, 3; Plin. 19, 4, 20, § 60; Verg. G. 2, 24; 2, 289; id. A. 1, 425 et saep.
      2. 2. A rut, track, in gen.: cursu rotarum saucia clarescunt nubila sulco, Claud. Cons. Prob. et Olymp. 102.
        Esp., of the furrow cut by a vessel: infindunt sulcos, Verg. A. 5, 142: delere sulcos, Stat. Th. 6, 415: canebant aequora sulco, Val. Fl. 3, 32.
        Of a wrinkle of the skin, Mart. 3, 72, 4: genarum, Claud. in Eutr. 1, 110.
        Of the trail of a meteor, Verg. A. 2, 697; Luc. 5, 562.
        Of wounds: in pectore, Claud. Rapt. Prov. 3, 425.
        Of the private parts of a woman, Lucr. 4, 1272; Verg. G. 3, 136; App. Ἀνεχ. 16.