Lewis & Short

stercŏro, āvi, ātum, 1, v. a. [stercus].

  1. I. To dung, manure with dung, to muck: loca, Varr. R. R. 1, 38; Cic. Sen. 15, 54: agrum, Mart. Cap. 3, § 305; Col. 2, 16, 2; Plin. 17, 9, 6, § 50.
  2. II. To cleanse from dung: latrinas, Dig. 7, 1, 15: stercorata colluvies, dungheap, Col. 1, 6, 24.
    Hence, stercŏ-rātus, a, um, P. a., dunged, mucked, manured: locus stercoratissimus, Col. 11, 2, 85; 2, 11, 8.