Lewis & Short

augŭror, ātus. 1, v. dep. (class. for the ante-class. and poet. act. augnro, āre, v. infra) [augur].

  1. I. To perform the services or fill the office of an augur, to take auguries, observs and interpret omens, to augur, prophesy, predict (hence with the acc. of that which is prophesied): Calchas ex passerum numero belli Trojani annos auguratus est, Cic. Div 1, 33, 72; so id. ib. 1, 15, 27; id. Fam. 6, 6: avis quasdam rerum augurandarum causa esse natas putamus, id. N D. 2, 64, 160; Suet. Oth 7 fin.; id. Gram. 1: in quo (scypho) augurari solet, Vulg. Gen. 44, 5: augurandi scientia, ib. ib. 44, 15; ib. Lev. 19, 26.
    Transf from the sphere of religion,
  2. II. Ingen, to predict, forebode, foretell; or of the internal sense (cf. augurium, II. A.), to surmise, conjecture, suppose: Theramenes Critiae, cui venenum praebiberat, mortem est auguratus, Cic. Tusc. 1, 40, 96: ex nomine istins, quid in provinciā facturus esset, perridicule homines augurabantur, id. Verr. 2, 2, 6: in Persis augurantur et divinant Magi, id. Div. 1, 41, 90: Recte auguraris de me nihil a me abesse longius crudelitate, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, A: futurae pugnae fortunam ipso cantu augurantur, Tac. G. 3 al.: quantum ego opinione auguror, Cic. Mur. 31, 65: quantum auguror coniectura, id. de Or. 1, 21. 95; so, mente aliquid, Curt 10, 5, 13: Hac ego contentus auguror esse deos, Ov. P. 3, 4, 80: erant, qui Vespasianum et arma Orientis augurarentur, Tac. H. 1, 50: Macedones iter jaciendo operi monstrāsse eam (beiuam) augurabantur, Curt. 4, 4, 5.
    Note: The act. subordinate form auguro, āre (by Plin. ap. Serv. ad Verg A. 7, 273, erroneously distinguished from this in signif.).
      1. 1. (Acc. to I.) Sacerdotes salutem populi auguranto, Cic. Leg. 2, 8.
        Trop.: oculis investigans astute augura, look carefully around you like an augur, Plant. Cist. 4, 2, 26.
        Pass.: res, locus auguratur, is consecrated by auguries: certaeque res augurantur, Lucius Caesar ap. Prisc. p. 791 P.: in Rostris, in illo augurato templo ac loco, Cic. Vatin. 10; so Liv. 8, 5: augurato (abl. absol.), after taking auguries (cf. auspicato under auspicor fin.): sicut Romulus augurato in urbe condenda regnum adeptus est, Liv. 1, 18; Suet. Aug. 7 fin. dub. Roth.
      2. 2. (Acc. to II.) Hoc conjecturā auguro, Enn. ap. Non. p. 469, 8 (Trag. v. 327 Vahl.); so Pac. ap. Non. l. l.; Att. ib.; Cic. Rep. Fragm. ib. (p. 431 Moser): praesentit animus et augurat quodam modo, quae futura sit suavitas, id. Ep. ad Caiv. ib. (IV. 2, p. 467 Orell.): si quid veri mens augurat, Verg. A. 7, 273: quis non prima repellat Monstra deum longosque sibi mon auguret annos? Val. Fl. 3, 356.