Lewis & Short

sēpărātĭo, ōnis, f. [separo],

  1. I. a sundering, severing, separation (rare, but good prose): sui facti ab illā definitione separatio, Cic. Inv. 2, 18, 55: distributione partium ac separatione, id. de Or. 3, 33, 132: congregatio criminum accusantem adjuvat, separatio defendentem, Quint. 7, 1, 31: nominum idem significantium (opp. congregare, and corresp. to disjunctio), id. 9, 3, 45: animi et corporis in morte, Gell. 2, 8, 7: tamquam separatione ad caedem destinarentur, Tac. H. 4, 46.
  2. II. Esp., rhet. t. t. division, separation, when a word is inserted between two like words (as duc, age, duc, etc.), Jul. Ruf. de Schem. Lex. § 11.