Lewis & Short

rĕcursus, ūs, m. [recurro].

  1. I. Lit., a running back, going back, return, retreat, etc. (not ante-Aug.; and in the poets mostly in the plur.; in the sing., Ov. M. 11, 454): inde alios ineunt cursus aliosque recursus, Verg. A. 5, 583: ut recursus pateret, Liv. 26, 42 fin.; cf.: dent modo fata recursus, Ov. H. 6, 59; and id. M. 9, 593: celeres missae spondere recursus, id. ib. 6, 450: celerem recursum precatus est, Plin. Pan. 86, 4; Flor. 4, 11, 6 et saep.: per alternos undā labente recursus, Ov. Ib. 423; cf.: Lydia perfusa flexuosi amnis Maeandri recursibus, i. e. windings, Plin. 5, 29, 30, § 110: poti liquoris, Cael. Aur. Acut. 3, 2, 8.
    Concr., a returning path, way back: (labyrinthus) itinerum ambages occursusque ac recursus inexplicabiles continet, Plin. 36, 13, 19, § 85.
  2. II. Trop.
      1. 1. A returning, return: recursus ad bonam valetudinem, Cels. 4, 4: ad pristinum militiae ordinem, Val. Max. 2, 7, 15.
      2. 2. Of vision, sight, reach, the power to bring back an image: specula, cum procul abducta sunt, faciem non reddunt, quia acies nostra non habet usque ad nos recursum, Sen. Q. N. 1, 13, 2.
      3. 3. In law t. t., recourse: ad judicem a quo fuerit provocatum, Cod. Just. 7, 62, 6.