Lewis & Short

1. pullus, i, m. [root pu-, to beget; cf. puer; Gr. πῶλος; Engl. foal].

  1. I. A young animal, young, a foal (cf. fetus): asininus, Varr. R. R. 2, 8, 2: equinus, Col. 6, 29, 1: onagrorum, Plin. 8, 44, 69, § 171: glirium, Varr. R. R. 3, 15: ranae, Hor. S. 2, 3, 314: columbini, Cic. Fam. 9, 18: gallinacei, Liv. 32, 1; Col. 8, 5, 7: pavonini, Varr. R. R. 3, 9: anserum, id. ib. 3, 10: ciconiae, Juv. 14, 74: ex ovis pulli orti, chicks, Cic. N. D. 2, 48, 124: asinam, et pullum filium, Vulg. Zach. 9, 9.
    1. B. In partic., a young fowl, a chicken, Hor. S. 1, 3, 92; 2, 2, 121; id. Ep. 2, 2, 163; Sen. Q. N. 4, 6, 2; cf.: pulli implumes, Hor. Epod. 1, 19.
      So of the sacred chickens, used in divination: cum cavea liberati pulli non pascerentur, Cic. N. D. 2, 3, 8.
  2. II. Transf.
    1. A. Of persons.
      1. 1. As a term of endearment, dove, chick, darling: meus pullus passer, mea columba, Plaut. Cas. 1, 50: strabonem Appellat paetum paeter, et pullum, male parvus Si cui filius est, Hor. S. 1, 3, 45; Suet. Calig. 13 fin.; M. Aur. ap. Front. Ep. ad Anton. 1, 1 Mai.
      2. 2. Pullus milvinus, qs. young kite, of an avaricious person, Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6.
    2. B. Of plants, a sprout, young twig, Cato, R. R. 51; 133; Pall. 4, 9.