Lewis & Short

prospĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [prosper].

  1. I. To cause a thing to succeed, to render fortunate or happy, to prosper (syn. secundo; not in Cic.): vos precor, uti populo Romano Quiritium vim victoriamque prosperetis, an old form of prayer in Liv. 8, 9, 7: ut consilia sua reipublicae prosperarent, Tac. A. 3, 56: deos precatus, ut coepta prosperarent, id. H. 4, 53; cf.: patrum decreta, Hor. C. S. 18: hanc tibi veniam prospero, i. e. make you happy with, etc., Plaut. Cas. 5, 4, 26: prosperata felicitas, desired happiness, Tert. Apol. 6: mala averruncare, bona prosperare, App. de Deo Socr. 16, p. 51.
    Absol.: amico meo prosperabo, will make my friend happy, Plaut. Pers. 2, 3, 11: non prosperantibus avibus, the birds not giving favorable omens, Val. Max. 7, 2, 5.
    With inf.: qui prosperavit mundari locum, Vulg. 2 Macc. 10, 7.
    Pass.: via impiorum prosperatur, Vulg. Jer. 12, 1.
  2. II. To render favorable or propitious, to propitiate (post-class.): prosperatus deus, Prud. στεφ. 10, 365: o Domine, bene prosperare, Vulg. Psa. 117 (118), 25.