Lewis & Short

prō-pugno, āvi, ātum, 1, v. n. and a.

  1. I. To rush out to fight, go forth to fight, to make sallies or sorties: ipsi ex silvis rari propugnabant, Caes. B. G. 5, 9; cf. id. ib. 2. 7; id. B. C. 2, 8.
  2. II. To fight or contend for, to defend a thing (class.; syn.: tutor, defendo).
    1. A. Lit.: uno tempore propugnare et munire, Caes. B. C. 3, 45: pro suo partu, Cic. Tusc. 5, 27, 79: multos e muris propugnantes hastā transfixit, Curt. 4, 4, 11.
          1. (β) With dat. (post-class.): propugnare fratri, App. M. 9, p. 234, 28: puero misello, id. ib. 7, p. 200, 13.
    2. B. Trop.: pro aequitate, Cic. Off. 1, 19, 62: pro salute, id. Fam. 11, 16, 2.
      With acc. (post-Aug.), to defend: absentiam suam, Suet. Caes. 23: dum quae libidine deliquerant, ambitu propugnant, Tac. A. 13, 31 fin.; 15, 13: pectora parmā, Stat. Th. 2. 584; 4, 110.