Lewis & Short

prōgĕnĭes, ēi (archaic gen. sing. progenii, Pac. ap. Gell. 9, 14, 13; and id. ap. Non. 490, 6), f. [progigno], descent, lineage, race, family.

  1. I. Lit.: in abstracto (very rare but class.): progeniem vestram usque ab avo atque atavo proferens, Ter. Phorm. 2, 3, 48: antiquitas quo propius aberat ab ortu et divinā progenie, hoc melius, etc., Cic. Tusc. 1, 12, 26; id. Rep. 1, 24, 38: virtutem, non progeniem quaeri oportere (preceded by qui modo esset Herculis stirpe generatus), id. ib. 2, 12, 24: progeniem sed enim Trojano a sanguine duci, Verg. A. 1, 19.
  2. II. Transf., in concr.
        1. a. Descendants, posterity, offspring, progeny, a son or daughter, a child (the predom. signification of the word; syn.: proles, suboles), Epitaphs of the Scipios: veteres, qui se progeniem deorum esse dicebant, Cic. Univ. 11: Priamum tantā progenie (i.e. quinquaginta filiis) orbatum, id. Tusc. 1, 35, 85: progenies mea, Claudia, id. Cael. 14, 33; so, Sarpedon, mea progenies, Verg. A. 10, 470: Bacchum Progeniem negat esse Jovis, Ov M. 4, 3; Liv. 1, 16, 3: progenies quoque, ut Apollo ac Diana Latonae, Quint. 3, 7, 8: ex magnā progenie liberorum (preceded by ex tantā stirpe liberūm), Liv. 45, 41 fin.; cf. id. 1, 13, 2: cum se matura levabit progenies (avium), Juv. 14, 84.
          In plur.: duces ducumque progenies, Sen. Cons. ad Polyb. 11 (30), 4.
        2. b. A generation of men (eccl. Lat.): una, Lact. 2, 10, 10; Vulg. Exod. 34, 7.
        3. c. Of animals, offspring, young, etc., Verg. G. 1, 414; 4, 56; Col. 7, 5, 6; 7, 9, 1.
          Transf., of plants: vitis progenies, Col. 3, 9, 7.
  3. III. Trop., of poems, as offsprings of the poet’s mind (poet.): stirps haec progeniesque mea est, Ov. Tr. 3, 14, 14.