Lewis & Short

prae-scĭus, a, um, adj., foreknowing, prescient (poet. and in post-Aug. prose): corda, Verg. A. 12, 452: lingua, Ov. F. 1, 538.
With gen. obj.: vates Praescia venturi, Verg. A. 6, 66: vox sortis, Val. Fl. 5, 529: facere aliquem praescium rei alicujus, to inform one of something in advance, Tac. A. 11, 29: periculorum, id. ib. 6, 21: quae duo praescius futurorum Deus fecit, Lact. 2, 9, 11; 4, 26, 40; Sulp. Sev. Dial. 1, 13, 6.