Lewis & Short

obvāgŭlo, no perf., ātum, 1, v. a. [obvagio], to demand aloud (lit. with clamor, outcry); in Roman jurid. lang., of the summons addressed to a person to appear as a witness before court: vagulatio in Leg. XII. significat quaestionem cum convicio. Cui testimonium defuerit, is tertiis diebus ob portum (i. e. domum) obvagulatum ito, Paul. ex Fest. s. v. vagulatio, p. 375 Müll.