Lewis & Short

ob-stŭpĭdus, a, um, adj., amazed, confounded, beside one’s self, senseless, stupefied (ante- and post-class.): hiat sollicita, studio obstupida, suspenso animo civitas, Pac. ap. Non. 429, 7 (Trag. Rel. p. 68 Rib. fin.): quid astitisti obstupida? Plaut. Mil. 4, 6, 39: attonitus et obstupidus, Gell. 5, 1, 6: consternatus ac prorsus obstupidus, App. M. 1, p. 114, 3.