Lewis & Short

obluctātĭo, ōnis, f. [obluctor], a striving or struggling against, vehement opposition (eccl. Lat.): obluctatio virtutis, Arn. 2, 77: flammarum, Mart. Cap. 6, § 647: adversus mala, Lact. 3, 11, 11.
Plur.: quis obluctationes sensit? Ambros. Laps. Virg. 4, 12.