Lewis & Short

ap-plĭco (adp-, Ritschl, Fleck., Baiter, Weissenb., Halm, in Quint.; app-, Merk., Kayser, Halm, in Nep. Rib.), āvi and ui, ātum and ĭtum, 1, v. a. (applicui appears to have first become prevalent in the time of Cic., and is the com. form in Vulg.; cf. Gell. 1, 7 fin.; applicavi is used by Pac. ap. Prisc. p. 860 P.; Varr. ib.; Ter. Heaut. prol. 23; Auct. B. Alex. 17 fin.; Cic. Clu. 16, 46; 24, 66; id. de Or. 1, 39, 177; 2, 13, 55; id. Brut. 91, 316; id. Inv. 2, 13, 43; 2, 51, 153; id. Tusc. 5, 27, 77; id. Ac. 2, 20, 65; and id. Fam. 3, 11, 5; Val. Max. 4, 7, 4; Plin. 11, 2, 1, § 2; Vulg. 1 Reg. 30, 7; ib. Eccli. 33, 12; ib. Osee, 7, 6. It is found in the best MSS. and edd.; cf. Zumpt ad Cic. Verr. p. 240, and Neue, Formenl. II. pp. 477 and 479. Still later than applicui, the sup. applicitum became prevalent, Inscr, Neap. l. 6916; Inscr. Orell. 4570; Col. 4, 22, 1; 4, 24, 18; Quint. 1, 2, 26; 2, 4, 30; 4, 2, 117; Plin. Ep. 2, 17, 23; cf. Neue, Formenl. II. p. 551, and v. P. a. infra; cf. plico and its compounds, complico, explico, implico, etc.); orig., to join, fasten, or attach to, to affix; hence, to bring, add, put, place to or near to, etc. (very freq., esp. in trop. signif. and in more elevated style; in Plaut. twice; in Ter. four times; in Cic. epistt. only once, Cic. Fam. 3, 11, 3; never in Tac.; syn.: admoveo, adjungo, addo, adhibeo, adicio).

  1. I. In gen.
    1. A. Lit.; constr. usu. with ad; rarely with dat.
        1. a. With ad: se ad arbores, to lean against, Caes. B. G. 6, 27 (cf.: trunco se applicuit, Just. 12, 9, 9): applicuit ambos ad eum, Vulg. Gen. 48, 13; ib. 1 Macc. 9, 3: umeros ad saxa, Ov. M. 5, 160: sinistrum (cornu) ad oppidum, Liv. 27, 2: se ad flammam, to approach, Cic. Tusc. 5, 27, 77: sudarium ad os, Suet. Ner. 25 al.
        2. b. With dat.: ratem (sc. rati), Liv. 21, 28, 5: flumini castra, id. 32, 30: corporibus adplicantur, id. 23, 27: (asellum) ulmo, Ov. F. 3, 750: sanctos applicabit sibi, Vulg. Num. 16, 5; ib. 2 Par. 2, 16.
          Also with local adv.: boves illuc, Ov. F. 1, 543.
    2. B. Trop.
      1. 1. To connect with, to add to a thing: ut ad honestatem adplicetur (voluptas), Cic. Fin. 2, 12, 37: annum, Mart. 6, 28, 9: adplicare verba verbis, Quint. 7, 10, 17; 7, 3, 19.
      2. 2. Se or animum, to attach, apply, or devote one’s self or one’s mind to a person or thing: illae extemplo se (ad eos) adplicant, adglutinant, Plaut. Men. 2, 2, 67: hi se ad vos adplicant, Ter. Heaut. 2, 4, 13; id. And. 5, 4, 21: ad Siculos se adplicavit, Varr. ap. Prisc. p. 860 P.: se ad alicujus familiaritatem, Cic. Clu. 16, 46: Sicilia se ad amicitiam fidemque populi Romani applicavit, id. Verr. 2, 2, 1; so id. Lael. 9, 32; id. de Or. 1, 39, 177; id. Fam. 3, 11, 3 al.: ad Atheniensium societatem se applicare, Nep. Arist. 2, 3: Certa res est ad frugem adplicare animum, Plaut. Trin. 2, 1, 34: animum aegrotum ad deteriorem partem adplicat, Ter. And. 1, 2, 22: ad virtutem animus se adplicat, Cic. Lael. 14, 48: aures modis, Hor. C. 3, 11, 8; so id. C. S. 72 (cf.: admovere aures, s. v. admoveo, and adhibere aures, Cic. Arch. 3): sese ad convivia, Cato ap. Gell. 11, 2, 5: se ad studium musicum, Ter. Heaut. prol. 23: me ad eundem quem Romae audiveram Molonem applicavi, Cic. Brut. 91, 316: se ad philosophiam, ad jus civile, ad eloquentiam, id. Off. 1, 32, 115: se ad scribendam historiam, id. de Or. 2, 13, 55 al.
      3. 3. Crimen alicui, to charge one with a crime, Plin. Ep. 10, 66, 4.
  2. II. Esp., naut. t. t., navem, or absol. applicari, and in the act. as v. n. (cf. 1. appello, II.), to drive, direct, steer, or bring a ship anywhere, to land, to bring to land: navim ad naufragum applicarunt, Cic. Inv. 2. 51, 153: ad Heraeum naves adplicuit, Liv 33, 17; 37, 12, 5: adplicatis nostris ad ter ram navibus, Caes. B. C. 3, 101 Held.: Ciae telluris ad oras Applicor, Ov. M. 3, 598: applicor ignotis (sc. terris), id. H. 7, 117 Ruhnk. and Loers.
    With in and acc.: applicor in terras, Ov. H. 16, 126 (cf.: appellere in aliquem locum, Liv. 8, 3, and 28, 42): ad terram adplicant, Auct. B. Hisp. 37 fin.; so Just. 2, 4, 21; 2, 12, 2; Dig. 1, 16, 4.
    With acc. of place whither: aliā applicuimus Samum, Vulg. Act. 20, 15.
    With abl.: quocumque litore adplicuisse naves, Liv. 44, 32, 4.
    Absol.: et applicuerant, Vulg. Marc. 6, 53.
    Poet.: quo accedam? quo adplicem? Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44: quae vis immanibus applicat oris, drives or brings you, etc., Verg. A. 1, 616 (cf.: nos Libycis tempestas adpulit oris, id. ib. 1, 377): sublimis rapitur (Medea) et Creteis regionibus applicat angues, i. e. her dragon-chariot, Ov. M. 7, 223.
    Hence,
      1. 1. applĭcātus (adp-), a, um, P. a.
        1. a. Placed upon, lying upon or close to, attached to: aures, Varr. R. R. 2, 7, 5: Leucas colli adplicata, Liv. 33, 17, and Plin. 4, 4, 5, § 11: nervi adplicati ossibus, id. 11, 37, 88, § 217.
        2. b. Inclined or adapted to, directed to: omne animal adplicatum esse ad se diligendum, inclined to self-love, Cic. Fin. 4, 13, 34: vehemens ad aliquam rem applicata occupatio, id. Inv. 1, 25, 36.
          Comp., sup., and adv. not used.
      2. 2. ap-plĭcĭtus (adp-), a, um, P. a., applied or joined to, attached to: adplicitum est cubiculo hypocauston, Plin. Ep. 2, 17, 23: trunco palus, Col. 4, 22, 2: vites arboribus adplicitae, Quint. 1, 2, 26.
        Trop.: pressus et velut adplicitus rei cultus, Quint. 4, 2, 117.