Lewis & Short

nātīvus, a, um, adj. [nascor], that has arisen from or by birth; born (cf. naturalis).

  1. I. Lit. (class.): mundus, made, created, Lucr. 5, 66: animus, id. 3, 417: Anaximandri opinio est, nativos esse deos, Cic. N. D. 1, 10, 25.
  2. II. Transf.
    1. A. Imparted by birth, inborn, innate: ut appareret, in eo nativum quendam leporem esse, non ascitum, Nep. Att. 4, 1: mulier si nativā sterilitate sit, Gell. 4, 2, 9: malum, hunger (opp. delatum), Cic. Dom. 5, 12: sensus (with domesticus), id. Har. Resp. 9, 19.
    2. B. Opp. to artificial, that is produced by nature, not artificial, natural, native (class.): beluae partim fluitantes, partim nativis testis inhaerentes, Cic. N. D. 2, 39, 100: urbis (Romae) ipsius nativa praesidia, id. Rep. 2, 6, 11: nativae oves, whose wool is used in its natural color, Plin. 8, 48, 73, § 191: montes nativi salis, id. 31, 7, 39, § 77: color, id. 32, 7, 24, § 74: specus, Tac. A. 4, 59: arcus, Ov. M. 3, 160: coma, original, former, genuine, id. Am. 1, 14, 56.
      1. 2. In partic., in gram.: nativa verba, primitive words, primitives: simplicia verba partim nativa sunt, partim reperta: nativa ea quae significata sunt sensu; reperta, quae ex his facta sunt, Cic. Part. Or. 5, 16; cf. Quint. 8, 3, 36.