Lewis & Short

1. mĭnor, ātus, 1, v. dep. (act. collat. form, v. mino) [minae], to jut forth, project.

  1. I. Lit. (only poet.): geminique minantur In caelum scopuli, Verg. A. 1, 162: saxa minantia caelo, Sil. 4, 2.
  2. II. Transf., to threaten, menace one with any thing; constr. alicui, alicui aliquid, with abl., with acc. and inf., or with ne.
    1. A. In gen. (class.).
          1. (α) Alicui, Cic. Verr. 2, 4, 66, § 149.
          2. (β) Alicui aliquid: crucem minari alicui, Cic. Tusc. 1, 43, 102.
          3. (γ) With abl.: coepit minari interdum ferro, Sall. C. 23, 3.
          4. (δ) With acc. and inf.: ab hac minatus sese abire, Plaut. As. 3, 3, 14: dolor se patientiam debilitaturum minatur, Cic. Tusc. 5, 27, 75.
            (ε) With ne: minor interminorque, nequis, etc., Plaut. Capt. 4, 2, 11 Fleck.
      1. 2. Of inanim. things: cum domus mea ardore suo deflagrationem Urbi minabatur, Cic. Planc. 40, 95: plaustra populo minantur, Juv. 3, 256: illa (ornus) usque minatur, et tremefacta comam concusso vertice nutat, i. e. threatens to fall, gives signs of falling, Verg. A. 2, 628: nil color caeli minatur, Juv 14, 294: quodcumque minabitur arcus, Hor. A. P. 350.
    2. B. In partic., like the Gr. ἀπειλεῖν, to promise boastfully (poet.): atqui vultus erat multa et praeclara minantis, Hor. S. 2, 3, 9: qui magna cum minaris, extricas nihil, Phaedr. 4, 21, 4.
      Hence, mĭnanter, adv., threateningly, with threats, = minaciter: multa minanter agat, Ov. A. A. 3, 582.