Lewis & Short

2. lŭtĕus, a, um, adj. [2. lutum], of mud or clay.

  1. I. Lit.: defingit Rheni luteum caput, Hor. S. 1, 10, 37: opus, of a swallow’s nest, Ov. F. 1, 157: aedificium, Plin. 7, 56, 57. § 194: toreuma, Mart. 4, 46, 16: homo, i. e. Adam, Prud. Cath. 3, 41.
    1. B. Transf.
      1. 1. Bemired, muddy: gallina si sit luteis pedibus, Plin. 30, 11, 28, § 93.
      2. 2. Besmeared, bedaubed: luteum ceromate corpus, Mart. 11, 47, 5: Vulcanus, Juv. 10, 132.
  2. II. Trop., dirty, vile, worthless: blitea et lutea meretrix, Plaut. Truc. 4, 4, 1: homo, Cic. Verr. 2, 3, 14, § 35: negotium, a sorry commodity, poor affair, id. ib. 2, 4, 14, § 32.