Lewis & Short

2. lŭpīnus, i, m., and lŭpīnum, i, n., a lupine: ibi lupinum bonum fiet, Cato, R. R. 34, 2; cf. Col. 12, 10, 1 sq.; Plin. 18, 14, 36, § 133; Pall. 1, 6, 14; 7, 3, 2: fetus viciae tristisque lupini, Verg. G. 1, 75: tunicam mihi malo lupini, Juv. 14, 153.
Esp., since, on the stage, lupines were used as mock-money, prov.: nec tamen ignorat quid distent aera lupinis, Hor. Ep. 1, 7, 23; cf.: Ag. Agite, inspicite. Co. Aurum est, profecto, spectatores, comicum, Plaut. Poen. 3, 2, 20; cf. also: si quis sub specie alearum victus sit lupinis vel alia quavis materia, Cod. 3, 43, 1.