Lewis & Short

luctātĭo, ōnis, f. [luctor], a wrestling.

  1. I. Lit.: sine adversario nulla luctatio est, Cic. Fat. 13, 30: quid prodest multos vincere luctatione vel caestu, ab iracundia vinci, Sen. Ep. 88, 19; Hyg. Fab. 273; Scrib. 101.
    1. B. Transf., a struggle, contest, fight: tetra ibi luctatio erat, Liv. 21, 36, 7; Sen. Q. N. 5, 13, 1: plurium ventorum inter ipsos, id. ib. 7, 9, 2; cf. Cic. Leg. 2, 15, 38.
  2. II. Trop., of mental or moral wrestling, a struggle, contest: nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant, Cic. Fin. 2, 14, 43; id. Fat. 6, 12; Lact. 2, 19, 2: una tamen veluti luctatio civitatis fuit, pugnantis cum Caesare senatus populique Romani, ut, etc., Vell. 2, 124, 2: una nobis et magna et praecipua cum carne est, Lact. 4, 25, 9.