Lewis & Short

lĭēn, ēnis, and liēnis, is, m. (gen. plur. lienum, Plin. 23, 7, 63, § 121) [for plien; Sanscr. plīhan; Gr. σπλήν], the milt or spleen.

  1. I. Lit.: lienes turgent, Cato. R. R. 157: seditionem facit lien (of a stitch in the side), Plaut. Merc. 1, 2, 14: jam quasi sona liene cinctus ambulo, id. Curc. 2, 1, 6: equisetum lienes cursorum exstinguit, Plin. 26, 13, 83, § 132: at lienis, ubi affectus est, intumescit, Cels. 4, 9: lienis bubulus, id. ib.: lienem coërcere, id. ib.: extenuare, id. ib.: consumere, Plin. 26, 8, 48, § 76.
  2. II. Transf., of the fiscus: (Trajanus) fiscum lienem vocavit, quod eo crescente artus reliqui tabescunt, Aur. Vict. Epit. 42 fin.