Lewis & Short

2. ănĭmōsus, a, um, adj. [animus].

  1. I. Full of courage, bold, spirited, undaunted (cf. animus, II. B. 2. a.): mancipia neque formidolosa neque animosa, Varr. R. R. 1, 17, 3: in gladiatoriis pugnis timidos odisse solemus, fortes et animosos servari cupimus, Cic. Mil. 34: ex quo fit, ut animosior etiam senectus sit quam adulescentia et fortior, shows more courage and valor, id. Sen. 20 equus, Ov. M. 2, 84; id. Tr. 4, 6, 3: animosum (equorum) pectus, Verg. G. 3, 81: bella, Ov. F. 5, 59: Parthus, Hor. C. 1, 19, 11: Hector, id. S. 1, 7, 12: rebus angustis animosus atque Fortis appare, id. C. 2, 10, 21: frigus animosum, fear coupled with courage, Stat. Th. 6, 395.
  2. II. Proud on account of something: En ego (Latona) vestra parens, vobis animosa creatis, proud to have borne you, Ov. M. 6, 206: spoliis, id. ib. 11, 552.
  3. III. Adeo animosus corruptor, that fears or avoids no expense or danger in bribery, * Tac. H. 1, 24.
    So, also, emptor animosus, sparing or fearing no expense, Dig. 17, 1, 36 (cf. Suet. Caes. 47: gemmas semper animosissime comparāsse prodiderunt).
    Adv. ănĭmōsē, in a spirited manner, courageously, eagerly: animose et fortiter aliquid facere, Cic. Phil. 4, 2: magnifice, graviter animoseque vivere, independently, id. Off. 1, 26, 92; id. Tusc. 4, 23, 51: animose liceri, to bid eagerly, Dig. 10, 2, 29.
    Comp.: animosius dicere, Sen. Ben. 6, 37: animosius se gerere, Val. Max. 8, 2 fin.
    Sup.:
    gemmas animosissime comparare, Suet. Caes. 47.