Lewis & Short

interruptĭo, ōnis, f. [interrumpo], an interrupting, interruption, interval (postAug.).

  1. I. In gen.: muri, Hier. in Isa. 9, 3, § 12 sqq.: Oceani, Mart. Cap. 6, § 622; Macr. Somn. Scip. 2, 5, 32.
  2. II. Transf.
    1. A. Rhet. t. t., = ἀποσιώπησις, a sudden break in the thought or expression: quam idem Cicero reticentiam, Celsus obticentiam, nonnulli interruptionem appellant, Quint. 9, 2, 54.
    2. B. An interruption: usurpatio est usucapionis interruption, Dig. 41, 3, 2.
    3. C. A breaking up, division, distinction: generum, Macr. Somn. Scip. 2, 5.