Lewis & Short

2. in-jussus, ūs, m., only in the abl., without command (freq. in Cic. and Livy): populus Romanus, injussu suo, nullo pacto potest religione obligari, Cic. Balb. 15, 34: injussu imperatoris, id. de Sen. 20, 73; id. Tusc. 1, 30, 74; id. Quint. 26, 82; id. Rab. Perd. 4, 12; id. Inv. 1, 33, 56; Liv. 2, 43, 9; 3, 63, 5; 4, 32, 11; 5, 19, 9 al.