in-jūrātus, a, um, adj., unsworn, having taken no oath (class.; cf. injuro): injurato scio plus credet mihi quam jurato tibi, Plaut. Am. 1, 1, 281; cf.: cum id jurati dicunt quod ego injuratus insimulo, Cic. Caecin. 1, 3; so opp. jurati, id. Sull. 11 fin.; id. Rosc. Com. 1, 4; id. Verr. 2, 1, 10 fin.: pariter jurati injuratique fugiunt, Liv. 10, 41, 10: mens, Cic. poët. Off. 3, 29, 108.