Lewis & Short

incurso, āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [incurro], to run to or against, to dash or strike against, to assault, attack (class.).

  1. I. Lit.
          1. (α) With in: jam in vos incursabimus, Plaut. Bacch. 5, 2, 29: in agmen Romanum, Liv. 36, 14, 12.
          2. (β) With the simple acc.: aliquem pugnis, to pitch into, Plaut. Rud. 3, 4, 16: (me) boves incursent cornibus, id. Aul. 2, 2, 57: ubi vivos homines mortui incursant boves (meaning raw hides as whips), id. As. 1, 1, 22: agros Romanos, to make an incursion into, Liv. 5, 31, 5; 2, 48, 6; 6, 36, 1: latera, id. 22, 18, 14.
            In pass.: agmen incursatum ab equitibus hostium, Liv. 24, 41; Tac. A. 15, 1.
            With dat.: silvasque tenent delphines, et altis Incursant ramis, Ov. M. 1, 303: rupibus incursat, runs against the rocks, id. ib. 14, 190.
      1. 2. In partic., to fall upon, assault a woman carnally (post-class.): nuptam alienam, Tert. Pud. 4.
    1. B. Transf.: ea, quae oculis vel auribus incursant, that strike, meet them, Quint. 10, 3, 28; cf.: pleraque in oculos incurrunt, Quint. 10, 3, 16: incurrit haec nostra laurus in oculos, Cic. Fam. 2, 16, 2: lana ovis nigrae, cui nullus alius color incursaverit, is intermixed, Plin. 28, 8, 28, § 111.
  2. II. Trop.: incursabit in te dolor meus, Cic. Att. 12, 41, 2: in omnes amicos atque inimicos, notos atque ignotos, Auct. Her. 4, 39, 51.