Lewis & Short

immŏror (inm-), ātus, 1, v. dep. n. [in-moror], to tarry or remain in, to stay upon or at, to linger near a place (postAug.).

  1. I. Lit. (constr.: in aliqua re, alicul rei): ut saturae studiosius nidis immorentur, Col. 8, 5, 14: puer meridiano inmorans, Plin. 9, 8, 8, § 25.
  2. II. Trop.: ne terrenis immorer, Quint. 2, 16, 6: honestis cogitationibus, Plin. Ep. 1, 8, 8: non exigo, ut immoriaris legationi, immorare, Auct. ap. Quint. 9, 3, 73: non arbitror mihi in hoc immorandum, quid sit, etc., id. 11, 2, 4.