grădātĭo, ōnis, f. [gradus].
- * I. Lit., the making of a staircase or series of steps, as in a theatre: lapideis et marmoreis copiis gradationes (theatri) ab substructione fieri debent, the seats ascending by gradations, Vitr. 5, 3.
- II. Trop., rhet. t. t., a gradation or climax in speaking, Gr. κλῖμαξ: gradatio est, in qua non ante ad consequens verbum descenditur, quam ad superius conscensum est, hoc modo: Nam quae reliqua spes manet libertatis, si illis et quod libet, licet; et quod licet, possunt; et quod possunt, audent; et quod audent, faciunt; et quod faciunt, vobis molestum non est? etc., Auct. Her. 4, 25, 34; Cic. de Or. 3, 54, 207; Quint. 9, 1, 34; 9, 3, 54; Isid. 2, 21, 4.