Lewis & Short

gĕnĭtūra, ae, f. [root GEN, gigno], a begetting, bearing, birth, generation (postAug.).

  1. I. Lit.: in alitum quadrupedumque genitura esse quosdam ad conceptum impetus et terrae, Plin. 18, 24, 56, § 202; cf.: origo atque genitura conchae, id. 9, 35, 54, § 107.
  2. II. Transf.
    1. A. Seed of generation: profluvia geniturae (virorum), Plin. 22, 22, 40, § 83.
    2. B. That which is generated or created, a creature (eccl. Lat.): spirantes (i. e. serpentes), Arn. 1, 8: incredula, Tert. adv. Marc. 4, 23.
    3. C. In astrology, one’s natal star or constellation, nativity: reticere ipse genituram suam perseverabat, Suet. Aug. 94; id. Calig. 57; id. Ner. 6; id. Vit. 3; Eutr. 7, 20; Amm. 29, 1 al.