Lewis & Short

ăb-ălĭēno, āvi, ātum, 1, v. a., orig. to make alien from one or from one’s self, i.e. to remove, separate.

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: istuc crucior a viro me tali abalienarier, to be separated from such a man, Plaut. Mil. 4, 8, 11; so id. Trin. 2, 4, 112 and 156 (but in Ter. Heaut. 5, 2, 26, the correct read. is alienavit).
    2. B. In partic.
      1. 1. T. t., to convey the ownership of a thing to another, to make a legal transfer, to sell, alienate (cf. abalienatio): eam (picturam) vendat: ni in quadriduo Abalienârit, quo ex argentum acceperit, has sold, Plaut. As. 4, 1, 20; so, agros vectigales populi Romani, Cic. Agr. 2, 24, 64; cf. id. ib. 2, 27, 72: praedium, Dig. 10, 3, 14: pecus, Cic. Verr. 2, 3, 50, § 119: sepulcrum, Inscr. Orell. 4357: aliquid ab se, ib. 3673.
      2. * 2. In med. lang.: membra morbis atalienata, i. e. dead, Quint. 8, 3, 75: opium sensus abalienat, makes unconscious, Scrib. Comp. 190: cf. id. ib. 192.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to separate, remove, abstract: nisi mors meum animum aps to abalienavit, Plaut. Curc. 1, 3, 18; so, assueti malis abalienaverant ab sensu rerum suarum animos, had abstracted their thoughts from, Liv. 5, 42 fin.: de minuti capite, abalienati jure civium, deprived of, id. 22, 60, 15.
    2. B. In partic., to alienate, estrange, render disaffected (Ciceron.: syn.: alienare, inimicissimum reddere, disjungere; opp. conciliare, retinere); constr. aliquem or aliquid. with ab, the abl. or acc. only, or quite absol. (a) With ab: si in homines caros acerbius invehare, nonne a te judices abalienes? Cic. de Or. 2, 75, 304; so id. ib. 2, 48 fin.; 3, 25, 98; id. Fam. 1, 8, 4; id. Verr. 2, 4, 27: vaide benevolentiam concillant abalienantque ab iis, in quibus, etc., id. de Or. 2, 43, 182: animum ab se, Liv. 45, 6, 1.
          1. (β) With abl.: quo erant ipsl propter judicia abalienati, Cic. de Or. 2, 48, 199 B. and K.: quod Tissaphernes perjurio suo et homines suis rebus abalienaret et deos sibi iratos redderet, Nep. Ages. 2, 5 (cf. supra, II. A., the passage of Liv. 22, 60, 15).
          2. (γ) The acc. only: qui nos, quos favendo In communi causā retinere potuerunt, invidendo abalienārunt, Cic. Fam. 1, 7, 7: totam Africam, to estrange, Nep. Ham. 2, 2; cf. id. ib. 2, 4: (noster amicus) mirandum in modum est animo abalienato, alien ated, Cic. Att. 1, 3, 3; cf.: indigna patientium abalienabantur animi, Liv. 25, 38, 4.
          3. (δ) Absol. (very rate): timebant ne arguendo abalienarent, Liv. S, 2 fin. (for which, in the foll. ch.: ita Campanos abalienavit).