Lewis & Short

dīto, āvi, 1 (an uncontr. form divitant, Att. ap. Gell. 14, 1, 34, and ap. Non. 95, 9; Trag. v. 169 Rib.; Turp. ap. Non. 1, 1.; Com. v. 198 Rib.), v. a. [dis = dives], to enrich (class.).

  1. I. Lit.: (urbs) triumphis ditata certissimis, Auct. Her. 4, 53, 66: socios praemiis belli, Liv. 37, 54; cf.: castra militem ditavere, id. 21, 60 fin.; 9, 31; 41, 20; Suet. Ner. 6; id. Galb. 5; Plin. 35, 18, 58, § 200; Arabas et Indos, Hor. Ep. 1, 6, 6; id. Epod. 17, 60: me benignitas tua Ditavit, id. ib. 1, 32; Vulg. Gen. 14, 23 al.
    Mid.: rex ipse ditari studebat, Liv. 1, 57.
  2. II. Transf., of inanimate objects: iter largifica stipe, Lucr. 2, 628: cum lingua Catonis et Enni sermonem patrium ditaverit, Hor. A. P. 57.