Lewis & Short

dēmŏror, ātus, 1, v. dep. n. and a.

    1. 1. Neutr., to loiter, linger, tarry, delay (very rare): me hic demoratam tam diu, Plaut. Rud. 2, 4, 27: ille nihil demoratus exsurgit, Tac. A. 15, 69: quamdiu legationis causa ibi demorantur, Dig. 5, 1, 2, § 4: in errore, Vulg. Sirach, 17, 26; diebus septem, id. Act. 20, 6 al.
      More freq. (and class.),
  • II. Act., to retard, detain, delay one: diu me estis demorati, Plaut. Epid. 3, 2, 40; cf.: ne diutius vos demorer, *Cic. de Or. 2, 58, 235: detinere aliquem et demorari, Lentul. in Cic. Fam. 12, 15: nullo hoste prohibente aut iter demorante, Caes. B. G. 3, 6 fin.; so, repentinas eorum eruptiones, id. B. C. 1, 81, 5: novissimum agmen, id. ib. 3, 75, 3; Tac. A. 12, 68.
    Poet.: Teucros quid demoror armis? restrain from battle, Verg. A. 11, 175 (ab armis, Serv.): fando surgentes demoror Austros, Verg. A. 3, 481 (i. e. vos demoror quominus ventis utamini, Serv.): inutilis annos demoror, detain the years (sc. that hasten to an end), i. e. remain alive, Verg. A. 2, 648 (quasi festinantes diu vivendo detineo, Serv.): mortalia demoror arma, i. e. await, Verg. A. 10, 30 (exspecto, sustineo, Serv.).