Lewis & Short

advĕna, ae (acc. to Valer. Prob. 1439 and 1445 P., m., f., and n., like verna; cf., however, Prisc. 677 P.: Inveniuntur quaedam ex communibus etiam neutri generi adjuncta, sed figurate per ἀλλοιότητα, ut advena, mancipium) [advenio], one who comes to a place; a foreigner, stranger, or alien; and adj., strange, foreign, alien, etc. (syn.: peregrinus, externus, exterus, alienus, alienigena; opp. indigena, native; class. both in prose and poetry).

  1. I. Lit.: defessus perrogitandod advenas Fuit de gnatis, Pac. ap. Prisc. p. 634 P. (Trag. Rel. p. 116 Rib.): advena anus paupercula, * Ter. Heaut. 1, 1, 44: volucres, Varr. R. R. 3, 5: advenam gruem, Hor. Epod. 2, 35: illas (ciconias) hiemis, has (grues) aestatis advenas, Plin. 10, 23, 31, § 61: Zeno Citieus advena, Cic. Tusc. 5, 11 fin.: advena possessor agelli, Verg. E. 9, 2: exercitus advena, id. A. 7, 38; id. ib. 10, 460: Tibris advena, as flowing from Etruria into the Roman territory, Ov. F. 2, 68: amor advena, love for a foreign maiden, id. A. A. 1, 75: advenae reges, Liv. 4, 3; Vulg. Gen. 19, 9: advenae Romani, ib. Act. 2, 10.
  2. II. Fig., a stranger to a thing, i.e. ignorant, unskilled, inexperienced = ignarus: ne in nostra patria peregrini atque advenae esse videamur, Cic. de Or. 1, 58, 249; cf.: non hospites, sed peregrini atque advenae nominabamur, id. Agr. 2, 34 fin.; hence, poet. with gen.: belli, Stat. Th. 8, 556.