Lewis & Short

con-flā̆gro, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to burn up (rare; mostly in Cic.).

  1. I. Neutr., to burn, be consumed.
    1. A. Prop.: conflagrare terras necesse sit a tantis ardoribus, Cic. N. D. 2, 36, 92: classis populi Romani praedonum incendio conflagrabat, id. Verr. 2, 5, 35, § 92; Liv. 30, 7, 9: tabulae simul conflagraverant, * Suet. Vesp. 8; Col. 2, 2, 28.
    2. B. Trop.: an te non existimas invidiae incendio conflagraturum? Cic. Cat. 1, 11, 29; Liv. 24, 26, 3: flagitiorum invidiā, Cic. Verr. 2, 1, 15, § 41: amoris flammā, id. ib. 2, 5, 35, § 92; cf.: ubi conflagrassent Sidicini, ad nos trajecturum illud incendium esse, Liv. 7, 30, 12.
  2. II. Act. (rare; in verb. finit. only late Lat.): Juppiter Semelen conflagravit, Hyg. Fab. 179; cf. Schol. ad Hor. Epod. 5, 63.
    In part. perf.: conflagratus, burnt up: urbs acerbissimo incendio, Auct. Her. 4, 8, 12 dub.: regiones, App. de Mundo, p. 73, 32.