Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

nausĕa or nausĭa, ae, f., = ναυσία, sea-sickness.

  1. I. Lit.: ne nauseae molestiam suscipias aeger, Cic. Fam. 16, 11, 1: navigavimus sine timore et nauseā, id. Att. 5, 13, 1: nauseā pressus, Cels. 1, 3.
  2. II. Transf., in gen., sickness, nausea; vomiting (syn. fastidium): nausea segnis, quae bilem movet nec effundit, Sen. Ep. 53, 3: cruditates, quae nauseam faciunt, Plin. 26, 11, 69, § 112: elaeomeli non sine nauseā alvum solvit, id. 23, 4, 50, § 96: nauseam fluentem coërcere. Hor. Epod. 9, 35: ubi libido veniet nauseae, Cato, R. R. 156.
    1. B. Trop., a qualm, nausea: cotidianam refice nauseam nummis. Audire gratis, Afer, ista non possum, Mart. 4, 37, 9.

nausĕo, āvi, ātum, 1, v. n. [nausea], to be sea-sick.

  1. I. Lit., Hor. Ep. 1, 1, 93: si sine vomitu nauseavit, Cels. 1, 3.
    1. B. Transf., to be squeamish or qualmish, to vomit: quidlibet, modo ne nauseet, faciat, Cic. Phil. 2, 34, 84: ructantem et nauseantem Antonium, id. Fam. 12, 25, 4; Juv. 6, 433.
  2. II. Trop.
    1. A. To belch forth, i. e. give vent to, utter nonsense: ista effutientem nauseare, Cic. N. D. 1, 30, 84.
    2. B. To cause disgust: hoc illis dictum est, qui stultitiā nauseant, Phaedr. 4, 7, 25.