Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

invĭdĭōsus, a, um, adj. [invidia].

  1. I. Full of envy, envious, invidious, hostile (i. q. invidus; class.): illa peraeque Prae se formosis invidiosa dea est, Prop. 2, 28, 10 (3, 24, 10): vetustas, Ov. M. 15, 234.
  2. II. Enviable: possessiones, Cic. Agr. 2, 26 init.; cf. id. Font. 5, 9: pecunia, id. Balb. 25, 66; so, nec curis erat (Pactolus) invidiosus harenis, by reason of, Ov. M. 11, 88; cf.: invidiosior mors, id. ib. 7, 603; and in a good sense, Prop. 2, 1, 73: spes procorum, desired, longed for, Ov. M. 4, 794; 9, 10: praemia, id. ib. 13, 414: solacia, Juv. 13, 179.
  3. III. Exciting envy or hatred, envied, hated, hateful, odious (i. q. invisus): etiam si is invidiosus ac multis offensus esse videatur, Cic. Clu. 58: damnatio, id. Verr. 2, 2, 17, § 42: triumphum accipere, invidiosum ad bonos, id. Att. 8, 3, 6: in eos, id. Cael. 9: invidiosis nominibus utebatur consul, Liv. 34, 7: invidiosa oratione multitudo credula accenditur, Just. 2, 8, 9: laudatrix Venus mihi, Ov. H. 17, 126.
    Sup.: invidiosissimus, Cic. Font. 5; id. Clu. 37, 103; Sen. Contr. 31 fin.
    Hence, invĭdĭōsē, adv., enviously, invidiously; hatefully, odiously (class.): dicere, Cic. Ac. 2, 47; id. Mil. 5; Sen. Ep. 87; Auct. Her. 4, 20, 28.
    Comp.: expulsus, Vell. 2, 45.