Catulli carmen 42
- Adeste, hendĕcăsyllăbī, quŏt estis
- omnēs undĭquĕ, quotquŏt estĭs omnēs.
- Jŏcum mē pŭtăt essĕ moechă turpis,
- et nĕgat mĭhĭ nostră reddĭturam
- pŭgillārĭă, sī pătī pŏtestis.
- Persĕquāmŭr ĕam et rĕflāgĭtēmus.
- Quae sit, quaerĭtĭs? Illă, quam vĭdētis
- turpe incēdĕrĕ, mīmĭce ac mŏlestē
- rīdentem cătŭli ōre Gallĭcānī.
- Circumsistĭte ĕam, et rĕflāgĭtāte:
- »Moechă pūtĭdă, reddĕ cōdĭcillōs,
- redde pūtĭdă moechă, cōdĭcillōs!«
- Nōn assis făcĭs? Ō lŭtum, lŭpānar,
- aut sī perdĭtĭus pŏtest quĭd esse.
- Sed nōn est tămĕn hoc sătis pŭtandum.
- Quod sī nōn ălĭud pŏtest, rŭbōrem
- ferreō cănĭs exprĭmāmŭs ōre.
- Conclāmāte ĭtĕrum altĭōrĕ vōce
- »Moechă pūtĭdă, reddĕ cōdĭcillōs,
- redde pūtĭdă moechă, cōdĭcillōs!«
- Sed nīl prōfĭcĭmus, nĭhil mŏvētur.
- Mūtanda est rătĭō mŏdusquĕ vōbīs,
- sīquid prōfĭcĕre amplĭus pŏtestis:
- »Pŭdīca et prŏbă, reddĕ cōdĭcillōs.«
Back to the index.