Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* vultĭcŭlus (volt-), i, m. dim. [vultus], a look, mien, air: non te Bruti nostri vulticulus ab istā oratione deterret? i. e. severe look, Cic. Att. 14, 20, 5.

vultum, i, v. vultus init.

vultŭōsus (volt-), a, um, adj. [vultus], of an expressive countenance, full of expression, full of airs or grimaces, grimacing, affected: homo, Prud. στεφ. 10, 171: frons, App. M. 3, p. 135, 9: ne quid ineptum aut vultuosum sit (in oratione), Cic. Or. 18, 60; cf. pronuntiatio, Quint. 11, 3, 183.

1. vultur (volt-), ŭris (ante-class. collat. form of the nom. sing. vultŭrus (volt-), Enn. ap. Charis. p. 120 P.; id. ap. Prisc. p. 683 ib.; and id. ap. Serv. Verg. A. 6, 597, or Ann. v. 141 Vahl.), m., a vulture.

  1. I. Lit., Plin. 10, 6, 7, § 19; Liv. 41, 21; Verg. A. 6, 597.
    As a bird of omen, Liv. 1, 7, 1.
    Prov.: vultur profert cornua, for something impossible, Claud. in Eutr. 1, 352.
  2. II. Transf., a designation of a grasping, avaricious person, Sen. Ep. 95, 43; Mart. 6, 62, 4.

2. Vultur (Volt-), ŭris, m., a mountain in Apulia, near Venusia, now Monle Vulture, Hor. C. 3, 4, 9; Luc. 9, 185.
Hence, Vulturnus (Volt-), a, um, adj., of or belonging to Vultur: ventus, a southeastby-one-third-south wind, Plin. 2, 47, 46, § 119; Sen. Q. N. 5, 16, 3; Col. 5, 5, 15; 11, 2, 65; Gell. 2, 22, 11; App. de Mundo, p. 63, 14.

Vulturcĭus (Volt-), i, m., one of the fellow-conspirators of Catiline, Cic. Cat. 3, 2 sq.; Sall. C. 44, 4.

vultŭrīnus (volt-), a, um, adj. [1. vultur], of or belonging to a vulture, vulture-like, vulturine: fel, Plin. 29, 6, 38, § 123: sanguis, id. 30, 4, 10, § 30: collum, Mart. 9, 28, 2: species, the form of a vulture, Plin. 10, 3, 3, § 8.

vultŭrĭus (volt-), ii, m. [1. vultur], a vulture, bird of prey.

  1. I. Lit., Plaut. Truc. 2, 3, 16; id. Most. 3, 2, 146 sqq.; Lucr. 4, 680; Liv. 27, 23, 3; 27, 11, 4; 41, 21, 7.
  2. II. Transf.
    1. A. A vulture; a designation for a rapacious or covetous person, an extortioner, and the like: sunt alii qui te volturium vocant, Plaut. Trin. 1, 2, 64: vulturius illius provinciae imperator, Cic. Pis. 16, 38; Cat. 68, 124.
    2. B. An unlucky throw at dice: jacit vulturios quattuor. Talos arripio: jacto basilicum, Plaut. Curc. 2, 3, 78.

Vulturnālis (Volt-), e, adj., of or belonging to the god Vulturnus (perh. the same as Vertumnus).

  1. I. Adj.: flamen, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 45 Müll. (Ann. v. 125 Vahl.).
  2. II. Subst.: Vulturnālia, ĭum, n., the festival of Vulturnus, acc. to Fest. p. 379 Müll.

Vulturnum (Volt-), i, n., a town in Campania, on the river Vulturnus, now Castel Volturno, Liv. 25, 20; 34, 45.

1. Vulturnus (Volt-), i, m., a river in Campania, the mod. Volturno, Liv. 8, 11; Verg. A. 7, 729 al.
Hence, Vulturnus (Volt-), a, um, adj., of or belonging to the Vulturnus, Vulturnian: vada, Sil. 12, 521: amnis, Plin. 36, 26, 66, § 194: oppidum, id. 3, 5, 9, § 61.

2. Vulturnus ventus, v. 2. Vultur.

      1. 3.Vulturnus, i, m., the god Vulturnus; v. Vulturnalis.

vultŭrus (volt-), v. 1. vultur init.

vultus (volt-), ūs, m. (neutr. collat. form, plur. volta, Enn. ap. Non. p. 230, 15, or Ann. v. 536 Vahl.; Lucr. 4, 1213) [etym. dub.; cf. Goth. vulthus, glory], an expression of countenance, the countenance, visage, as to features and expression; hence, often to be translated by features, looks, air, mien, expression, aspect (syn. aspectus).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., sing.: nam et oculi nimis arguti, quemadmodum animo affecti sumus, loquuntur, et is qui appellatur vultus, qui nullo in animante esse praeter hominem potest, indicat: cujus vim Graeci norunt. nomen omnino non habent, Cic. Leg. 1, 9, 27: imago animi vultus est, indices oculi, id. de Or. 3, 59, 221: ea, quae nobis non possumus fingere, facies, voltus, sonus, id. ib. 1, 28, 127: oculi, supercilia, frons, vultus denique totus, qui sermo quidam tacitus mentis est, hic in fraudem homines impulit, id. Pis. 1, 1: vultus atque nutus, id. Lael. 25, 93: acer in hostem, Hor. C. 1, 2, 40: torvus, id. Ep. 1, 19, 12: maestus, id. A. P. 106: tali vultu gemens, Ov. Tr. 3, 4, 37: qui spiritus illi, Qui voltus, Verg. A. 5, 649; cf.: voltus tuus, cui regendum me tradidi, Sen. Ben. 6, 7, 1.
      Plur.: vultus mehercule tuos mihi expressit omnes, Cic. Fam. 12, 30, 3: ficti simulatique vultus, id. Clu. 26, 72: non modo severitatem illorum, sed ne vultus quidem ferre possemus, id. Planc. 18, 45: tenere vultus mutantem Protea, Hor. Ep. 1, 1, 90: super omnia vultus Accessere boni, kindly, Ov. M. 8, 677: vultus modo sumit acerbos, id. Tr. 5, 8, 17.
    2. B. In partic., an angry countenance, stern look, grim visage (poet. and in post-Aug. prose): (justum virum) Non vultus instantis tyranni Mente quatit solidā, Hor. C. 3, 3, 3; id. S. 1, 6, 121; 2, 7, 44; Tac. A. 1, 12; Vulg. Psa. 20, 10; 33, 17.
  2. II. Transf.
      1. 1. In gen., the face (syn.: facies, os): simiae vultum subire, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2: bracchia et vultum teretesque suras laudo, Hor. C. 2, 4, 21: petamque vultus umbra curvis unguibus, id. Epod. 5, 93; so in the plur., Ov. M. 5, 59; 5, 217; 5, 292; 6, 630; Mart. 1, 32, 5; Plin. 26, 1, 2, § 2 al.
      2. 2. In partic., a painted face, portrait, likeness: vultus Epicurios per cubicula gestant, Plin. 35, 2, 2, § 5; Vop. Prob. 23; Treb. Poll. Claud. 14.
      3. 3. The face, look, appearance (poet.): vultus capit illa priores, Ov. M. 1, 738: inque nitentem Inachidos vultus mutaverat ille juvencam, id. ib. 1, 611.
        Of things: unus erat toto naturae vultus in orbe, Ov. M. 1, 6: salis placidi, Verg. A. 5, 848.