Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

vĭtŭpĕrābĭlis, e, adj. [1. vitupero], blameworthy, blamable, censurable (very rare, but class.): quod vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium nominatum puto, Cic. Fin. 3, 12. 40: consulatus, id. Leg. 3, 10, 23 Moser N. cr.

vĭtŭpĕrābĭlĭter, adv. [vituperabilis], blamably: tractare aliquid, Cassiod. Var. 6, 11.

vĭtŭpĕrātĭo, ōnis, f. [1. vitupero],

  1. I. a blaming, censuring; blame, censure, vituperation (either given or received) (freq. and class.): communi vituperatione reprehendere, Cic. Verr. 2, 5, 18, § 46; so (opp. laus) Quint. 2, 4, 33; 3, 4, 12; 8, 6, 55 al.
    Plur., Quint. 3, 4, 5: in vituperationem venire, Cic. Verr. 2, 4, 7, § 13: adductus erat in sermonem, invidiam, vituperationem, id. ib. 2, 3, 61, § 140: in vituperationem cadere, id. Att. 14, 13, 4: vituperationem vitare, id. Prov. Cons. 18, 44: esse alicui laudi potius quam vituperationi, id. Fam. 13, 73, 2: quod effugissem duas maximas vituperationes, id. Att. 16, 7, 5: et laudes et vituperationes scribebantur, Quint. 3, 4, 5; Cic. Brut. 12, 47.
  2. II. Transf., blameworthiness, blameworthy conduct: vituperatio atque infamia, Cic. Verr. 2, 5, 39, § 101.

vĭtŭpĕrātor, ōris, m. [1. vitupero], a blamer, censurer, vituperator: invidos vituperatores confutare, Cic. N. D. 1, 3, 5: philosophiae, id. Fin. 1, 1, 2; id. Tusc. 2, 2, 4: vituperatores mei, id. Fam. 7, 3, 6.