Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

2. Utens or Utīs, entis, m., = Οὔτεις, εντος, a river in Cisalpine Gaul, now the Montone, Liv. 5, 35, 3; called Vitis, Plin. 3, 15, 20, § 115.

vĭtĭābĭlis, e, adj. [vitium], that may be harmed, violable, corruptible: ne jam vitiabilis esset, Prud. Apoth. 1113; id. Ham. 216.

vītĭārĭum, ii, n. [vitis], a nursery for vines, Cato, R. R. 40; 47; Varr. R. R. 1, 31, 2; Col. 3, 4, 1; 3, 5, 1.

vĭtĭātĭo, ōnis, f. [vitio], an injuring, violation, corruption (post-Aug. and very rare): feminae, Sen. Contr. 3, 23, 6.

vĭtĭātor, ōris, m. [vitio], an injurer, violator, corrupter (post-Aug. and very rare): feminae, Sen. Contr. 2, 11, 1; 3, 23, 1; 3, 23, 4: pupillae, Quint. Decl. 284; 309.

* vītĭcarpĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [vitiscarpo-fero], that serves for pruning vines: forcipes, Varr. ap. Prisc. p. 868 P.

vītĭcella, ae, f., a plant, otherwise unknown, Isid. Orig. 17, 9, 92.

Viticīni, ōrum, m., a people in the territory of Picenum, Plin. 3, 12, 17, § 108.

* vītĭcŏla, ae, m. [vitis-colo], a cultivator of vines, a vine-planter, Sil. 7, 193.

vītĭcŏmus, a, um, adj. [vitis-coma], adorned or crowned with vine-leaves: ulmus, Sid. Carm. 2, 328: Lyaeus, Avien. Arat. 70.

vītĭcŭla (vītĕc-, Plin. Ep. 1, 24, 4), ae, f. dim. [vitis].

  1. I. A little vine, Cic. N. D. 3, 35, 86; Tert. Carm. adv. Marc. 2, 230; Val. Cat. Dir. 11, 5.
  2. II. A tendril, in gen.: fruticis, Plin. 24, 11, 58, § 98: cucumeris, Pall. 4, 9, 8.

vītĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [vitis-fero], vinebearing, i. e. supporting or producing vines: arbores, Pall. 3, 13, 2: colles, Plin. 3, 5, 9, § 60; cf. mons, Sil. 4, 349: Vienna, Mart. 13, 107, 1.

vītĭgĕnus, a, um, adj. [vitis-gigno], vine-born, produced from the vine: liquor, Lucr. 5, 15: latices, id. 6, 1072; cf. vitigineus.

vītĭgĭnĕus, a, um, adj. [vitis-gigno], produced by the vine, vine-: surculi, Cato, R. R. 41, 3: folia, Col. 12, 16, 3: ligna, Plin. 30, 6, 16, § 50: columnae, id. 14, 1, 2, § 9; cf. vitigenus.

* vĭtĭlēna, ae, f. [vitium-lena; cf. vitilitigator], a bawd, procuress: malesuada, Plaut. Most. 1, 3, 56 MSS. (Ritschl, invitam lena; Lorenz, viti malesuada plena, ex conj. Speng.).

vĭtĭlīgo, ĭnis, f. [vitium], a kind of cutaneous eruption, tetter, Cels. 5, 28, 19; Lucil. ap. Fest. p. 369 Müll.; Plin. 20, 15, 59, § 165; 21, 19, 75, § 129; 22, 25, 74, § 156; Just. 36, 2, 12; App. Mag. p. 306, 14.

vītĭlis, e, adj. [vieo], platted, interwoven.

  1. I. Adj.: cola, Cato, R. R. 11, 2: alvi apum, Varr. R. R. 3, 16, 16: cistae, Plin. 15, 17, 18, § 60: naves corio circumsutae, id. 7, 56, 57, § 206 et saep.
  2. II. Subst.: vītĭlia, ĭum, n., things platted, wicker-work, Plin. 13, 4, 9, § 38; 21, 18, 69, § 114; 24, 9, 38, § 59.

* vĭtĭlītĭgātor, ōris, m. [vitium-litigator; cf. vitilena], a brawler, wrangler, Cato ap. Plin. praef. § 32; cf. vitilitigo.

* vĭtĭlītĭgo, āre, v. n. [vitium-litigo], to quarrel disgracefully, to brawl, wrangle to abuse, calumniate: scio ego, quae scripta sunt, si palam proferantur, multos fore qui vitilitigent, Cato ap. Plin. praef. § 30; cf. vitilitigator.

* vītīnĕus, a, um, adj. [perh. contr. from vitigineus], of the vine, vine-: vincula, Flor. 3, 20, 4.

vĭtĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [vitium], to make faulty, to injure, spoil, mar, taint, corrupt, infect, vitiate (class., esp. in the trop. sense; syn.: corrumpo, noceo).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: dira lues quondam Latias vitiaverat auras, Ov. M. 15, 626; cf.: amnem salibus amaris, id. ib. 15, 286: ossa, Cels. 8, 2: corpora, Ov. F. 6, 136: oculos, id. F. 1, 691: facies longis vitiabitur annis, id. Tr. 3, 7, 33: ferramentum in opere, Col. 11, 1, 20: ova, id. 8, 11, 5: vina, Hor. S. 2, 4, 54: boves aliqua offensa, Pall. 4, 12, 1.
    2. B. In partic., to violate a woman (cf.: violo, polluo): aliquam in occulto, Cato ap. Gell. 17, 13, 4: virginem, Ter. Eun. 4, 4, 37; id. Ad. 4, 5, 52; Suet. Aug. 71; Quint. 9, 2, 70 al.; cf.: vitiati pondera ventris (sc. stupro), Ov. H. 11, 37.
  2. II. Trop.: comitiorum et contionum significationes sunt nonnumquam vitiatae atque corruptae, falsified, Cic. Sest. 54, 115 Halm N. cr.: dies, to make void the nomination of a day for the census, id. Att. 4, 9, 1; cf.: senatusconsulta arbitrio consulum supprimebantur vitiabanturque, Liv. 3, 55, 13: scripturas, Dig. 50, 17, 94: auspicia, Messala ap. Gell. 13, 15, 4: pectora limo malorum, Ov. P. 4, 2, 18; cf.: curis vitiatum corpus amaris, id. ib. 1, 10, 3.

vĭtĭōsē, adv., v. vitiosus fin.

vĭtĭōsĭtas, ātis, f. [vitiosus], faultiness, corruption, viciousness, vice.

  1. * I. Lit.: umoris, Macr. S. 7, 10, 10.
  2. II. Trop. (Ciceron.): hujus virtutis contraria est vitiositas. Sic enim malo quam malitiam appellare eam, quam Graeci κακίαν appellant. Nam malitia certi cujusdam vitii nomen est, vitiositas omnium, Cic. Tusc. 4, 15, 34: vitiositas autem est habitus aut affectio in totā vitā inconstans et a se ipsa dissentiens, id. ib. 4, 13, 29.

vĭtĭōsus, a, um, adj. [vitium], full of faults or defects, faulty, defective, bad, corrupt, etc.

  1. I. Lit. (very rare): pecus (with morbosum), Varr. R. R. 2, 1, 21: locus (corporis pecudum), i. e. diseased, Col. 7, 5, 6: nux, Plaut. Mil. 2, 3, 45.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: exemplum, Auct. Her. 2, 29, 46: suffragium, Cic. Leg. 3, 15, 34: vitiosissimus orator, id. de Or. 3, 26, 103: antiquarii, Suet. Aug. 86: consul, chosen contrary to the auspices, Cic. Phil. 2, 33, 84; cf.: quaeque augur injusta nefasta vitiosa dira deixerit, inrita infectaque sunto, XII. Tab ap. Cic. Leg. 2, 8, 21.
      Subst.: vĭtĭōsa, ōrum, n., misfortune, ruin: sinistra dum non exquirimus, in dira et in vitiosa incurrimus, Cic. Div. 1, 16, 29.
    2. B. In partic., morally faulty, wicked, depraved, vicious, Cato ap. Gell. 11, 2, 2: si quem conventum velit, Vel vitiosum, vel sine vitio; vel probum vel improbum, Plaut. Curc. 4, 1, 8: si qui audierunt philosophos, vitiosi essent discessuri, Cic. N. D. 3, 31, 77: vitiosa et flagitiosa vita, id. Fin. 2, 28, 93: vitiosas partes rei publicae exsecare, id. Att. 2, 1, 7.
      Comp.: progenies vitiosior, Hor. C. 3, 6, 48.
      Sup.: inter summam vitiorum dissimulationem vitiosissimus, Vell. 2, 97, 1.
      Hence, adv.: vĭtĭōsē, faultily, defectivelay, badly, corruptly.
      1. 1. Prop.: vitiose se habet membrum tumidum, Cic. Tusc. 3, 9, 19.
      2. 2. Trop.: ferre res bonas (sc. leges), Cic. Phil. 5, 4, 10: concludere (opp. recte), id. Ac. 2, 30, 98.
        Sup.: usurpare, Col. 4, 24, 15.

vitiparra, ae, f., a small bird, otherwise unknown, perh. the titmouse, Plin. 10, 33, 50, § 96.

vītis, is, f. [root in Sanscr. vjā, to cover; cf. Goth. vindan; Germ. winden, to bind; Lat. vieo; cf.: vitta, vitex], a vine, grapevine.

  1. I. Lit., Plin. 14, 1, 2, § 9; Cic. Sen. 15, 52 sq.; Col. 3, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 47, 120; Verg. E. 1, 74; 5, 32; id. G. 1, 2; Hor. Ep. 1, 16, 3; Ov. M. 8, 676.
  2. II. Transf.
    1. A. A vine-branch, Cato, R. R. 41; Varr. R. R. 1, 31, 3; 1, 8, 2; Ov. M. 6, 592 al.
      1. 2. A centurion’s staff, made of a vine-branch, Plin. 14, 1, 3, § 19; Liv. Epit. 57; Tac. A. 1, 23; Ov. A. A. 3, 527; Luc. 6, 146; Juv. 8, 247.
        Hence,
        1. b. By a second transf., the office of a centurion, centurionship, Juv 14, 193; Sil. 12, 395; 12, 465; 6, 43; Spart. Hadr. 10 med.
    2. B. For vinea, a military penthouse, mantlet, Lucil. ap. Fest. s. v. sub, p. 311 Müll.
    3. C. A vine in gen., of the pumpkin, cucumber, Pall. 4, 9, 9; 4, 10, 15; Mart. 8, 51, 12.
    4. D. Vitis nigra, black bryony, Plin. 23, 1, 17, § 27.
    5. E. Vitis alba, the plant called also ampeloleuce, Plin. 23, 1, 16, § 21; Col. 10, 347.

vītĭ-sător, ōris, m. [vitis-sero], a vineplanter: Sabinus, Verg. A. 7, 179.
Of Bacchus, Att. ap. Macr. S. 6, 5.
Of Saturn, Arn. 3, 117.

vĭtĭum, ii (gen. plur. vitiūm, Titin. ap. Non. p. 495, 13), n. [from the same root with vieo, vitis, vitta; prop. a twist; hence], a fault, defect, blemish, imperfection, vice (syn. menda).

  1. I. Lit.: quomodo autem in corpore est morbus, est aegrotatio, est vitium: sic in animo. Morbum appellant totius corporis corruptionem: aegrotationem morbum cum imbecillitate: vitium, cum partes corporis inter se dissident; ex quo pravitas membrorum, distortio, deformitas. Itaque illa duo, morbus et aegrotatio, ex totius valetudinis corporis conquassatione et perturbatione gignuntur: vitium autem integrā valetudine ipsum ex se cernitur, Cic. Tusc. 4, 13, 29: corporis, Plaut. Most. 1, 3, 118; Ov. F. 4, 148: mancipii, Dig. 21, 1, 1, § 6: jumenti, ib. 21, 1, 38 init.
    In buildings, a breach, defect: si nihil est in parietibus aut in tecto vitii, Cic. Fam. 9, 15, 5; cf.: si aedes corruerunt vitiumve fecerunt, have received damage, become damaged, id. Top. 3, 15.
    In plants, a blemish, vice: sive illis (agris) omne per ignem Excoquitur vitium atque exsudat inutilis umor, Verg. G. 1, 88: vitio moriens sitit aëris herba, id. E. 7, 57.
    In fruits, the useless part, the core: vitiumque cinctum fructu, Plin. 15, 28, 34, § 112.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., a fault, defect, blemish: acutius atque acrius vitia in dicente quam recta videre, Cic. de Or. 1, 25, 116; cf. orationis, Quint. 1, 5, 1; 12, 1, 22: sermonis, id. 1, 1, 13: soloecismi, id. 1, 5, 53: ingenii, id. 10, 1, 60: mentis, id. 12, 1, 32: Stoicae sectae, id. 11, 1, 70: et illud mihi vitium’st maximum, my greatest fault, Ter. Hec. 1, 2, 37: huc si perveneris, meum vitium fuerit, my fault, Cic. Ac. 2, 16, 49: quamvis quis fortunae vitio, non suo decexisset, id. Phil. 2, 18, 44: honorem vitio civitatis, non suo, non sunt adsecuti, id. Har. Resp. 26, 56: male conjecta falsa sunt, non rerum vitio, sed interpretum inscientiā, id. Div. 1, 52, 118: animadverso vitio castrorum totā nocte munitiones proferunt, i. e. the faulty, unfavorable position (just before: natura iniquo loco castra ponunt), Caes. B. C. 1, 81: milites item conflictati et tempestatis et sentinae vitiis, the injurious effects, id. ib. 3, 28: sese nihil adhuc arbitrari vitio factum eorum, id. ib. 3, 57: vini vitio atque amoris feci, through the fault of, Plaut. Aul. 4, 10, 15.
    2. B. In partic.
      1. 1. A moral fault, failing, error, offence, crime, vice (the predom. signif. of the word in prose and poetry; cf.: scelus, delictum): nullam quidem ob turpitudinem, nullum ob totius vitae non dicam vitium, sed erratum, Cic. Clu. 48, 133: legibus et praemia proposita sunt virtutibus et supplicia vitiis, id. de Or. 1, 58. 247: virtus est vitium fugere, Hor. ep. 1, 1, 41: senectus est naturā loquacior, ne ab omnibus eam vitiis videar vindicare, Cic. Sen. 16, 55: in vitio esse, id. Off. 1, 19, 62: ne sibi vitio verterent, quod abesset a patriā, reckon it a fault, id. Fam. 7, 6, 1: te laudem Sex. Roscio vitio et culpae dedisse, id. Rosc. Am. 16, 48; Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 2.
        1. b. In respect of female chastity (whether of maidens or wives), a violation: quia pudicitiae hujus (Alcumenae) vitium me hic absente est additum, Plaut. Am. 2, 2, 179: pudicitiae ejus nunquam nec vim nec vitium attuli, id. Ep. 1, 2, 7: quoi misere per vim vitium obtulerat, Ter. Ad. 3, 2, 10; so, offerre, id. ib. 3, 1, 9: virginis, id. Eun. 4, 4, 55; cf.: vitium auctore redemit, Ov. H. 16 (17), 49.
      2. 2. In relig. lang., a defect in the auspices or auguries: si cui servo aut ancillae dormienti evenit, quod comitia prohibere solet, ne id quidem mihi vitium facit, Cato ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 fin. Müll.; Ter. Hec. prol. 2; Liv. 8, 23, 16; 4, 7, 3: id igitur obvenit vitium, quod tu jam Cal. Jan. futurum esse provideras, Cic. Phil. 2, 33, 83: tabernaculum vitio captum, id. N. D. 2, 4, 11; cf.: vitio navigare, id. Div. 1, 16, 29: comitiorum solum vitium est fulmen, id. ib. 2, 18, 43.
      3. 3. A fault of language: barbarismi ac soloecismi foeditas absithaec vitia, etc., Quint. 1, 5, 5.
      4. 4. In coinage, t. t., base metal, alloy: in aurum vitii aliquid addere, Dig. 48, 10, 9 praef.; cf.: ignis vitium metallis Excoquit, Ov. F. 4, 785.