No entries found. Showing closest matches:
verbālis, e, adj. [verbum], consisting of words, wordy, verbal.
- I. In gen. (postclass.): horrea, Fulg. Myth. 1 praef.: undae mulierum, id. ib.
- II. In partic., in gram., of or belonging to verbs, verbal, Charis. p. 128 P.; Diom. p. 310 ib.
Verbannus, i, m., the name of a lake in Upper Italy, now Lago Maggiore: lacus, Plin. 2, 103, 106, § 224; 3, 19, 23, § 131.
verbascum, i, n., a plant, mullein, Plin. 25, 10, 73, § 120; 26, 4, 11, § 23.
‡ Verbeia, ae, f., a goddess worshipped by the Gauls and Britons, perh. = VICTORIA, Inscr. Grut. 89, 7; 1017, 2.
verbēna, ae, f. (v. Don. ad Ter. And. 4, 3, 11); usually in plur.: verbēnae, ārum, f.,
- I. foliage, herbage, the leaves, twigs, and branches of laurel, olive, or myrtle, cypress, tamarisk, sacred boughs, etc.: verbenas vocamus omnes frondes sacratas, ut est laurus, oliva vel myrtus, Serv. ad Verg. A. 12, 120; cf. id. ad Verg. E. 8, 65, where is given the derivation, a viriditate; such boughs were borne by the fetiales, Liv. 1, 24, 6; 30, 43, 3; Plin. 22, 2, 3, § 5: verbenā tempora vincti, Serv. ad Verg. A. 12, 120; by priests suing for protection, Cic. Verr. 2, 4, 50, § 110; and were used in sacrifices and other religious acts, Plaut. Truc. 2, 5, 33; Ter. And. 4, 3, 11; Hor. C. 1, 19, 14; 4, 11, 7; Ov. M. 7, 242; Verg. E. 8, 65; Plin. 15, 29, 36, § 119; Suet. Vesp. 7.
- II. A class of plants used in medicine as cooling remedies, including the olive, myrtle, ivy, etc., Cels. 2, 22 fin.; 8, 10, 7.
verbēnāca, ae, f., a plant, called also hierabotane, vervain: Verbena officinalis, Linn.; Plin. 25, 9, 59, § 105; App. Herb. 3.
* verbēnārĭus, ii, m. [verbenae], one who bears the sacred boughs; of the fetiales, Plin. 22, 2, 3, § 5.
* verbēnātus, a, um, adj. [verbenae], crowned with a wreath of sacred boughs: verbenatum infulatumque, Suet. Calig. 27.
verber, ĕris (nom., dat., and acc. sing. do not occur, and the sing. in gen. very rarely; Neue, Formenl. 1, p. 476), n., a lash, whip, scourge, rod (syn.: scutica, flagrum),
- I. Lit. (rare; perh. not in Cic., but cf. in II. B.).
- (α) Plur.: Tr. Quid me fiet nunc jam? Th. Verberibus caedere, lutum, pendens, Plaut. Most. 5, 2, 45: verberibus caedere, id. Pers. 2, 3, 17; Ter. And. 1, 2, 28: adulescentem nudari jubet verberaque adferri, Liv. 8, 28, 4: verbera saetosa movebat arator, Prop. 4 (5), 1, 25; Verg. A. 5, 147; Quint. Decl. 19, 3.
- (β) Sing.: illi instant verbere torto, Verg. G. 3, 106: Phoebus equos stimuloque domans et verbere Saevit, Ov. M. 2, 399: conscendit equos Gradivus et ictu Verberis increpuit, id. ib. 14, 821: pecora verbere domantur, Sen. Const. 12, 3; of a top: volitans sub verbere turbo, Verg. A. 7, 378.
- II. Transf.
- A. Concr., a thong of a sling and other similar missile weapons (poet.; syn. lorum), Verg. G. 1, 309; Sil. 1, 314; Luc. 3, 469.
- B. Abstr., a lashing, scourging, flogging, etc. (class.; syn. plaga).
- 1. Lit.
- (α) Plur.: dignus es verberibus multis, Plaut. Mil. 2, 3, 71: tibi erunt parata verba, huic homini verbera, Ter. Heaut. 2, 3, 115: mitto vincla, mitto carcerem, mitto verbera, mitto secures, Cic. Verr. 2, 3, 24, § 59: aliquem vinculis ac verberibus atque omni supplicio excruciare, id. Imp. Pomp. 5, 11; id. Phil. 11, 2, 5; id. Rep. 1, 38, 59; 2, 37, 62; id. Fin. 5, 20, 55; id. Tusc. 3, 27, 64; XII. Tab. ap. Cic. Leg. 3, 3, 6; Quint. 1, 3, 15; 4, 2, 113; 11, 1, 40; 11, 3, 90; 11, 3, 117; Hor. S. 1, 3, 121: cum positā stares ad verbera veste, Ov. Am. 1, 6, 19: saeva, id. ib. 1, 13, 18: tergum foedum vestigiis verberum, Liv. 2, 23, 7: post verbere, Stat. Th. 2, 143; 2, 172.
- (β) Sing.: percutimur caput conversae verbere virgae, Ov. M. 14, 300; Sen. Herc. Fur. 801.
- b. Of inanim. things, a stripe, stroke, blow (mostly poet.).
- (α) Plur.: turgentis caudae, Hor. S. 2, 7, 49: ventorum, Lucr. 5, 957; 6, 115: radiorum (solis), id. 5, 485; 5, 1104: aquarum, Claud. Laud. Stil. 1, 288.
Of the strokes of oars: puppis Verberibus senis agitur, Luc. 3, 536; Sil. 11, 493; cf. Ov. H. 18, 23.
- (β) Sing.: remorum in verbere perstant, Ov. M. 3, 662: trementes Verbere ripae, Hor. C. 3, 27, 24: adverso siderum, Plin. 2, 8, 6, § 33.
- 2. Trop., plur., lashes, strokes: contumeliarum verbera subire, Cic. Rep. 1, 5, 9: verbera linguae, i. e. chidings, Hor. C. 3, 12, 3 (cf.: verberari verbis, convicio, etc., under verbero): fortunae verbera, the strokes of fate, Gell. 13, 27, 4.
* verbĕrābĭlis, e, adj. [verbero], worthy of a beating: verberabilissime, Plaut. Aul. 4, 4, 6.
verbĕrābundus, a, um, adj. [verbero], whipping, flogging, Plaut. Fragm. p. 30 Mai (id. Stich. v. 444 Ritschl).
verbĕrātĭo, ōnis, f. [verbero], a striking, beating.
- I. Lit.: flagellorum castigatio, vinculorum verberatio, Dig. 48, 19, 7; 47, 10, 5, § 1.
- II. Trop., chastisement, punishment: mirificam mi verberationem cessationis epistulā dedisti, i. e. satisfaction, amends (with reference to an expression previously used: verberavi te cogitationis tacito convicio), Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 27, 1 Orell. N. cr.; cf. id. ib. 16, 26, 1.
* verbĕrātor, ōris, m. [verbero], a beater, flogger, Prud. στεφ. 9, 38.
* verbĕrātus, ūs, m. [verbero], a beating: si (aqua) e sublimi dejecta verberatu corripiat aëra, Plin. 31, 3, 23, § 39.
verbĕrĕus, a, um, adj. [verber], worthy of stripes (Plautinian): caput = 2. verbero, scoundrel, Plaut. Pers. 2, 2, 2; also called statua, id. Capt. 5, 1, 31; id. Ps. 4, 1, 7.
verbĕrĭto, āre, v. freq. [1. verbero], to beat often, Cato, acc. to Fest. p. 379 Müll.
1. verbĕro, āvi, ātum, 1 (old form verberit for verberarit, Fest. p. 230, 15 e leg. Serv. ad Tull.; inf. verberarier, Plaut. As. 2, 3, 7; id. Most. 3, 1, 92), v. a. [verber], to lash, scourge, whip, flog, beat, drub (class.; syn.: ferio, pulso).
- I. Lit.: So. Sum obtusus pugnis pessume. Am. Quis te verberavit? Plaut. Am. 2, 1, 60: pulsare verberareque homines, Cic. Verr. 2, 5, 54, § 142; so (with pulsare) id. ib. 2, 3, 26, § 66: civem Romanum, id. Rep. 2, 31, 54: matrem, id. Vatin. 5, 11; cf.: parentem, servum injuriā, id. Fin. 4, 27, 76: oculos virgis, id. Verr. 2, 5, 43, § 112: laterum costas ense, Ov. M. 4, 727; Mart. 7, 94, 6; Dig. 47, 10, 5 proöem.
Absol.: quo firme verberaturi insisterent, Suet. Calig. 26: caudā verberando excutere cibum, Plin. 32, 2, 5, § 12.
Prov.: noli verberare lapidem, ne perdas manum, Plaut. Curc. 1, 3, 41.
- b. Transf., of inanimate things, to beat, strike, lash, knock, etc.: locum coaequato et paviculis verberato, Cato, R. R. 91: tormentis Mutinam verberavit, Cic. Phil. 8, 7, 20: aquila aethera verberat alis, Verg. A. 11, 756: verberat ictibus auras, id. ib. 5, 377: fundā amnem, id. G. 1, 141; cf.: sidera (unda), id. A. 3, 423: agros nive (Juppiter), Stat. Th. 5, 390: undas (Aufidus), to lash, Luc. 2, 407; cf.: navem (Auster), Hor. Epod. 10, 3: puppim (Eurus), Val. Fl. 1, 639.
In a comic pun, Plaut. Am. 1, 1, 177.
- II. Trop., to lash, chastise, plague, torment, harass with words: aliquem verbis, Plaut. Truc. 1, 2, 17: ne me ut surdo verbera aures, id. Mil. 4, 1, 204: senatus convicio verberari, Cic. Pis. 26, 63; cf.: verberavi te cogitationis tacito duntaxat convicio, id. Fam. 16, 26, 1: orator in dicendo exercitatus hac ipsā exercitatione istos verberabit, id. de Or. 3, 21, 79: aures sermonibus, Tac. Agr. 41; Petr. 132.
2. verbĕro, ōnis, m. [1. verbero], one worthy of stripes, a scoundrel, rascal: ain’ tu vero verbero? Plaut. Am. 1, 1, 128; Cic. Att. 14, 6, 1; Plaut. Am. 1, 1, 187; id. Ps. 4, 7, 63; id. As. 2, 4, 10; 2, 4, 78; 3, 3, 79; id. Capt. 3, 4, 19 al.; Ter. Phorm. 4, 4, 3; 5, 6, 10.
verbĭālis, e, adj., verbal, derived from a verb, Pompei Comment. (Keil, Lat. Gram. 5).
* verbĭfĭcātĭo, ōnis, f. [verbum-facio], a talking, Caecil. ap. Don. Ter. Eun. 4, 4, 4 (Com. Rel. p. 37 Rib.).
verbĭgĕna, ae, m. [verbum-gigno], he who was born of the Word, i. e. Christ, Prud. Cath. 3, 1; 11, 17.
verbĭgĕro, no perf., ātum, 1, v. n. [verbum-gero], to talk, chat, dispute: quoties inter nos verbigeratum sit, App. Mag. p. 321, 3.
verbĭvēlĭtātĭo, v. velitatio.
verbōsē, adv., v. verbosus fin.
verbōsĭtas, ātis, f. [verbosus], multiplicity of words, wordiness, verbosity (postclass.), Prud. στεφ. 10, 551; Symm. Ep. 8, 47.
verbōsus, a, um, adj. [verbum], full of words, wordy, prolix, verbose (rare but class.): verbosa simulatio prudentiae, Cic. Mur. 14, 30: T. Livium ut verbosum in historiā carpebat, Suet. Calig. 34; Cat. 98, 1.
Comp.: verbosior epistula, Cic. Fam. 7, 3, 6: expositio, Quint. 4, 2, 79.
Sup.: verbosissimos locos arcessere, Quint. 2, 4, 31.
Adv.: verbōsē, with many words, verbosely, Cic. Mur. 12, 26; Quint. 12, 8, 7.
Comp., Varr. R. R. 2, 5, 11; Cic. Fam. 7, 3, 5; Quint. 3, 11, 28; 4, 1, 43; 5, 12, 15.
verbum, i (gen. plur. verbūm, Plaut. As. 1, 3, 1; id. Bacch. 4, 8, 37; id. Truc. 2, 8, 14), n. [from the root er; Gr. ΕΡω, whence εἴρω and ῤῆμα, what is spoken or said; cf. Goth. vaurd; Germ. Wort; Engl. word], a word; plur., words, expressions, language, discourse, conversation, etc. (cf.: vox, vocabulum).
- I. In gen.: verbum nullum fecit, Plaut. Bacch. 4, 9, 58: si ullum verbum faxo, id. Men. 1, 2, 47: qui verbum numquam in publico fecerunt, Cic. Brut. 78, 270; so, facere, to talk, chat, discourse, converse, id. Verr. 2, 4, 65, § 147; id. Imp. Pomp. 10, 27; id. Planc. 8, 20 al.: spissum istud amanti est verbum veniet, nisi venit, Plaut. Cist. 1, 1, 77; cf. id. Most. 5, 1, 2: videtis hoc uno verbo unde significari res duas et ex quo et a quo loco, Cic. Caecin. 30, 88: verbum voluptatis, id. Fin. 2, 23, 75 (for which: vox voluptatis, id. ib. 2, 2, 6); cf.: libenter verbo utor Catonis (i. e. origines), id. Rep. 2, 1, 3: verbum usitatius et tritius, id. Ac. 1, 7, 27: verbum scribere … verbi litterae, id. de Or. 2, 30, 130: nec vero ullum (verbum) aut durum aut insolens, aut humile aut longius ductum, etc., id. Brut. 79, 274: si pudor, si modestia, si pudicitia, si uno verbo temperantia (literally, in one word; cf. B. 2. infra), id. Fin. 2, 22, 73.
Plur.: verba rebus impressit, Cic. Rep. 3, 2, 3: in quo etiam verbis ac nominibus ipsis fuit diligens (Servius Tullius), id. ib. 2, 22, 40: quid verbis opu’st? Plaut. Am. 1, 1, 289: haec plurimis a me verbis dicta sunt, Cic. Rep. 1, 7, 12: verba facere, to speak, Caes. B. G. 2, 14: contumelia verborum, insulting or abusive language, id. ib. 5, 58: ut verbis, quid sit, definiam, Cic. Rep. 1, 24, 38: verba ponenda sunt, quae vim habeant illustrandi, nec ab usu sint abhorrentia, grandia, plena, sonantia, etc., id. Part. Or. 15, 53: dialecticorum verba nulla sunt publica: suis utuntur, id. Ac. 1, 7, 25: verborum delectum originem esse eloquentiae, id. Brut. 72, 253 et saep.: multis verbis ultro citroque habitis ille nobis est consumptus dies, much talk on both sides, id. Rep. 6, 9, 9; cf. id. ib. 3, 4, 7: accusabat Canutius Scamandrum verbis tribus, venenum esse deprehensum (literally, in three words; cf. B. 2. b. infra), Cic. Clu. 18, 50.
Prov.: verba facit emortuo, he talks to the dead, i. e. in vain, Plaut. Poen. 4, 2, 18; for which: verba fiunt mortuo, Ter. Phorm. 5, 8 (9), 26.
- B. Adverbial phrases.
- 1. Ad verbum, verbum e (de, pro), verbo, or simply verbum verbo, to a word, word for word, exactly, literally (Cic. uses verbum e or ex verbo where the exact equivalent of a single word is given; verbum pro verbo of the literal translation of a passage; v. infra): fabellae Latinae ad verbum de Graecis expressae, Cic. Fin. 1, 2, 4; cf. Suet. Caes. 30 fin.: ediscere ad verbum, Cic. de Or. 1, 34, 157: ea quae modo expressa ad verbum dixi, id. Tusc. 3, 19, 44: somnium mirifice ad verbum cum re convenit, id. Div. 1, 44, 99: quae Graeci πάθη appellant: ego poteram morbos, et id verbum esset e verbo, id. Tusc. 3, 4, 7: istam κατάληψιν, quam, ut dixi, verbum e verbo exprimentes, comprehensionem dicemus, id. Ac. 2, 10, 31; id. Fin. 3, 4, 15; id. Top. 8, 35; id. Ac. 2, 6, 17: verbum de verbo expressum extulit, Ter. Ad. prol. 11: verbum pro verbo reddere, Cic. Opt. Gen. 5, 14: nec verbum verbo curabis reddere fidus Interpres, Hor. A. P. 133; cf.: ea sine scripto eisdem verbis reddebat, quibus cogitaverat, Cic. Brut. 88, 301.
- 2. Verbi causā or gratiā, for the sake of example, for example, for instance: si quis, verbi causā, oriente Caniculā natus est, Cic. Fat. 6, 12: M. Quid dicis igitur! A. Miserum esse verbi causā M. Crassum, id. Tusc. 1, 4, 12; id. Mil. 22, 60: qui verbi causā post mortem amici liberos ejus custodiant, Auct. Her. 4, 47, 60: ut propter aliam quampiam rem, verbi gratiā propter voluptatem, nos amemus, Cic. Fin. 5, 11, 30.
- 3. Uno verbo, or tribus verbis, or paucis verbis, in one word, in a word, briefly.
- a. Quin tu uno verbo dic, quid est quod me velis, Ter. And. 1, 1, 18; Cato, R. R. 157, 7: praetores, praetorios, tribunos plebis, magnam partem senatūs, omnem subolem juventutis unoque verbo rem publicam expulsam atque extirminatam suis sedibus, Cic. Phil. 2, 22, 54.
- b. Pa. Brevin’ an longinquo sermoni? Mi. Tribus verbis, Plaut. Mil. 4, 2, 30: pax, te tribus verbis volo, Plaut. Trin. 4, 2, 121.
- c. Sed paucis verbis te volo, Plaut. Mil. 2, 4, 22; cf.: verbis paucis quam cito Alium fecisti me, id. Trin. 1, 2, 123; cf. also paucus, II. B.
- 4. Verbo.
- a. Orally, by word of mouth (opp. scripturā): C. Furnio plura verbo quam scripturā mandata dedimus, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 5: cui verbo mandabo, quid, etc., Vulc. Gall. Avid. Cass. 10, § 10.
- b. Briefly, in a word: postquam Caesar dicendi finem fecit, ceteri verbo alius alii varie adsentiebantur, Sall. C. 52, 1: aut verbo adsentiebatur, aut pedibus in sententiam ibat, Liv. 27, 34, 7 Weissenb. ad loc.; 3, 40, 6; cf. also: rogatus a me etiamne majus quam dedecus, verbo de sententiā destitisti, at a word from me, Cic. Tusc. 2, 12, 28 Ernest. ad loc.
- 5. Meis, tuis, suis verbis, in my, thy, or his name; for me, thee, or him: gratum mihi feceris, si uxori tuae meis verbis eris gratulatus, Cic. Fam. 15, 8; 5, 11, 2; id. Att. 16, 11, 8: anulum quem ego militi darem tuis verbis, Plaut. Mil. 3, 3, 38; id. Bacch. 4, 4, 79: denuntiatum Fabio senatus verbis, ne, etc., Liv. 9, 36, 14.
- II. In partic.
- A. Verbum, in the sing.
- 1. Of an entire clause, a saying, expression, phrase, sentence (mostly anteclass.; cf.: sententia, dictum): Me. Plus plusque istuc sospitent quod nunc habes. Eu. Illud mihi verbum non placet: quod nunc habes! Plaut. Aul. 3, 6, 11; id. Cas. 2, 5, 39; id. Most. 1, 3, 18; 1, 3, 95; 1, 3, 139; Ter. And. 1, 5, 5; id. Eun. 1, 2, 95; id. Ad. 5, 8, 29.
- 2. Of a proverb: verum est verbum, quod memoratur: ubi amici, ibidem opus, Plaut. Truc. 4, 4, 32; so id. ib. 4, 5, 39; Ter. Ad. 5, 3, 17: quod verbum in pectus Jugurthae altius quam quisquam ratus erat descendit, Sall. J. 11, 7.
- B. Pregn., mere talk, mere words (opp. to deed, fact, reality, etc.; cf. nomen): qui omnia verborum momentis, non rerum ponderibus examinet, Cic. Rep. 3, 8, 12; cf.: verbo et simulatione (opp. re verā), id. Verr. 2, 3, 58, § 133; v. res: dolor est malum, ut disputas; existimatio, dedecus, infamia verba sunt atque ineptiae, empty words, id. Pis. 27, 65: verborum sonitus inanis, id. de Or. 1, 12, 51: in quibus (civitatibus) verbo sunt liberi omnes? in word, in name, id. Rep. 1, 31, 47.
Hence, verba dare (alicui), to give empty words, i. e. to deceive, cheat: cui verba dare difficile est, Ter. And. 1, 3, 6: vel verba mihi dari facile patior in hoc, meque libenter praebeo credulum, Cic. Att. 15, 16, A: descendit atque Gallis verba dedit, i. e. eluded, escaped from them, Quadrig. ap. Gell. 17, 2, 24: curis dare verba, i. e. to beguile, drive away, Ov. Tr. 5, 7, 40.
- C. In gram., a verb: Aristoteles orationis duas partes esse dicit, vocabula et verba, ut homo et equus, et legit et currit, etc., Varr. L. L. 8, § 11 sq. Müll.; 9, § 95; 10, § 77 al.; Cic. de Or. 3, 49, 191.
- D. In eccl. Lat. as a translation of λόγος, the second person of the Trinity, Vulg. Joan. 1, 1; id. 1 Joan. 5, 7; id. Apoc. 19, 13.
vervex (berbex and verbex), ēcis, m., a wether.
- I. Lit., Varr. L. L. 5, § 98 Müll.; id. ap. Non. 189, 30; Plaut. Capt. 4, 2, 40; Cic. Leg. 2, 22, 55.
- II. Transf., a name for a stupid fellow, qs. mutton-head, Plaut. Merc. 3, 3, 6; Auct. ap. Sen. Const. 17, 1; Juv. 10, 50.