Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

vendĭbĭlis, e, adj. [vendo], that may be sold, salable, vendible.

  1. I. Lit.: via vendibilis Herculanea multarum deliciarum et magnae pecuniae, Cic. Agr. 2, 14, 36; so, fundus, Hor. Ep. 1, 17, 47: merx, Plin. 32, 2, 11, § 23: proles, Col. 7, 6 fin.
    Comp.:
    ager, Varr. R. R. 1, 4, 2; App. M. 8, p. 212, 5.
  2. II. Trop., acceptable, agreeable, popular: nam ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt, Cic. Fin. 1, 4, 12: vendibilis orator, id. Brut. 47, 174: (C. Visellius Varro) populo non erat satis vendibilis, id. ib. 76, 264: oratio, id. Lael. 25, 96: puella, Ov. Am. 3, 12, 10.
    * Adv.: vendĭbĭlĭter, salably; pleasantly, Hier. Ep. 130, 18.

vendĭco, āre, v. vindico init.

(vendĭtārĭus, a, um, adj., a false read. in Plaut. Stich. 1, 3, 103; v. Ritschl ad h. l.)

vendĭtātĭo, ōnis, f. [vendito, an offering for sale; hence, trop.], a specious display, a boasting, vaunting, blazoning: quin etiam mihi quidem laudabiliora videntur omnia, quae sine venditatione et sine populo teste fiunt, Cic. Tusc. 2, 26, 64: venditatio atque ostentatio, id. Lael. 23, 86: ostentatio artis et portentosa scientiae venditatio, Plin. 29, 1, 8, § 25.

vendĭtātor, ōris, m. [vendito, an offering for sale; hence, trop.], a boaster, vaunter, braggart (post-Aug. and very rare): famae nec incuriosus nec venditator, Tac. H. 1, 49 med.: Sallustianae lectionis, Gell. 18, 4, 1.

vendĭtĭo, ōnis, f. [vendo], a selling, sale; a vending.

  1. I. Lit.: venditio alienatio est et rei suae jurisque in ea sui in alium translatio, Sen. Ben. 5, 10, 1: bonorum, Cic. Rosc. Am. 38, 110: proscriptiones venditionesque, id. ib. 44, 128: facere, Dig. 26, 7, 56; cf., on the laws relating thereto, Gai Inst. 3, 139; the title: De emptione et venditione, Just. Inst. 3, 23; Dig. 18, 1.
  2. II. Transf.
    1. A. A thing sold: antequam venditio transferatur, Dig. 18, 2, 4, § 4; 43, 23, 11.
      Plur., goods sold, Plin. Ep. 10, 108, 1.
    2. B. Venditiones dicebantur olim censorum locationes, quod velut fructus publicorum locorum venibant, Fest. p. 376 Müll.

vendĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [vendo], to offer again and again for sale, to try to sell (class., esp. in the trop. sense).

  1. I. Lit.: Tusculanum venditat, Cic. Att. 1, 14, 7: mercem, Auct. Her. 4, 6, 9: agellum (opp. emere), Plin. Ep. 1, 24, 1: piscinas grandi aere, Col. 8, 16, 5: olus, Plin. 22, 22, 38, § 80: mutationes stativorum, Tac. H. 1, 66: hordeum colonis, App. M. 7, p. 194, 36: non ego possum, quae ipsa sese venditat, tutarier, i. e. prostitutes herself, Plaut. Mil. 2, 3, 41; cf. id. Curc. 4, 1, 21.
  2. II. Trop., to cry up, praise, commend, recommend, blazon: istius omnia decreta, imperia, litteras peritissime et callidissime venditabat, Cic. Verr. 2, 2, 54, § 135; cf. id. ib. 2, 4, 59, § 133: pacem pretio, Liv. 38, 42, 11: munera principis et adipiscendorum honorum jus, Tac. A. 1, 49 med.: suam operam, Liv. 44, 25, 5; Quint. 12, 7, 6: ingenii venditandi aut memoriae ostentandae causā, Auct. Her. 2, 30, 47: obsequium amatori, Liv. 39, 43, 9: valde te venditavi, i. e. have praised you, Cic. Att. 1, 16, 16.
    1. B. Esp.: se alicui, pay court to, conciliate, etc.: quo modo se venditant Caesari? i. e. do they ingratiate themselves with him, Cic. Att. 8, 16, 1: existimationi hominum, id. Verr. 2, 3, 58, § 132: quod non florentibus se venditavit, Nep. Att. 11, 3: se plebi, Liv. 3, 35, 5: se senatui litteris, Vell. 2, 63, 3.
    2. C. To betray: qui perduellionis venditat patriam, Auct. Her. 4, 10, 15.

vendĭtor, ōris, m. [vendo],

  1. I. a seller, vender (opp. emptor): ut ne quid omnino, quod venditor novit, emptor ignoret, Cic. Off. 3, 12, 51: gemmarum, Cod. Just. 12, 58, 12, § 3; Varr. R. R. 3, 5, 6; Dig. 18, 1 sq.: librorum, Schol. Cruq. ad Hor. Ep. 1, 20, 3; cf. Gell. 5, 4, 1.
  2. II. Transf., of a bribe-taker: dignitatis vestrae, Cic. post. Red. in Sen. 4, 10.

vendĭtrix, īcis, f. [venditor], she that sells or vends, Dig. 18, 3, 8; Cod. Just. 4, 51, 3.

vendĭtus, a, um, Part. of vendo.

vendo, dĭdi, dĭtum, 3, v. a. [contr. from venum-do, venundo; v. 2. venus], to sell, vend.

  1. I. Lit.: aut hoc emptore vendes pulchre aut alio non potes, Plaut. Pers. 4, 4, 31: juravistinte illam nulli venditurum? id. Ps. 1, 3, 118: argentum accepi, dote inperium vendidi, id. As. 1, 1, 74: dum quidem hercle ne minoris vendas quam ego emi, pater, id. Merc. 2, 3, 89: vendo meum non pluris quam ceteri, fortasse etiam minoris, Cic. Off. 3, 12, 51: quam optime vendere, id. ib.: male, id. Verr. 2, 3, 98, § 227: dicit, quanti cujusque agri decumas vendiderit, id. ib. 2, 3, 53, § 123 sq.: praedia, id. ib. 2, 1, 54, § 142: fanum pecuniā grandi, id. Sest. 26, 56.
    Subst.: vendĭtum, i, n., a sale: tot judicia, quae ex empto aut vendito aut conducto aut locato contra fidem fiunt, sale, Cic. N. D. 3, 30, 74: constat negotiatio ex empto et vendito, Sen. Ben. 6, 38, 2.
  2. II. Trop., to sell or give up any thing for money, to betray: cum te trecentis talentis regi Cotto vendidissesquorum omnium capita regi Cotto vendidisti, Cic. Pis. 34, 84: ut modo se his, modo vendat illis, id. Har. Resp. 22, 47: vendidit hic auro patriam, sold, betrayed, Verg. A. 6, 621: suffragia nulli, Juv. 10, 78: sua funera, i. e. to expose one’s life for hire, id. 8, 192: animam lucro, Pers. 6, 75: verba sollicitis reis, Mart. 5, 16, 6: hoc ridere meum tam nil, nullā tibi vendo Iliade, I will not sell it thee for an Iliad, Pers. 1, 122.
    1. B. Transf., to cry up, trumpet, blazon, praise a thing (as if offering it for sale): Ligarianam praeclare vendidisti, Cic. Att. 13, 12, 2: vendit poëma, Hor. Ep. 2, 1, 75: at tu qui Venerem docuisti vendere primus, Tib. 1, 4, 59: te peregrinis vendere muneribus, Prop. 1, 2, 4: purpura vendit Causidicum, vendunt amethystina, recommend, Juv. 7, 135.
      Note: The classical passive of vendo is veneo (q. v.), acc. to Diom. p. 365 P. In prose of the golden period, no passive forms of vendo are found, except the partt. venditus and vendendus; but from the time of Seneca the pres. and imperf. pass. are freq.; e. g. Sen. Contr. 1, 2, § 7; Just. 11, 4, 8; 34, 2, 6; Spart. Had. 18, § 8; Lampr. Alex. Sev. 45; Diom. p. 365 P.

vindĭco (on account of a supposed derivation from venum-dico, also written vendĭco), āvi, ātum, 1 (collat. form, acc. to the 3d conj., VINDICIT, XII. Tab. ap. Gell. 20, 1 fin.), v. a. [vim-dico, prop. to assert authority, viz. in a case where legal possession of a thing claimed is refused; hence, transf.], to lay legal claim to a thing, whether as one’s own property or for its restoration to a free condition.

  1. I. Lit.: IN. IVS. DVCITO. NI IVDICATVM FACIT AVT QVIS ENDO EOM IVRE VINDICIT, i. e. eum in jure vindicat, XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 45; cf., on the form of laying claim to disputed personal property, Gai Inst. 4, 16: vindicare sponsam in libertatem, Liv. 3, 45, 11; cf. id. 3, 48, 5; 3, 46, 7: puellam, id. 3, 46, 3: ita vindicatur Virginia spondentibus propinquis, id. 3, 46, 8.
  2. II. Transf., in gen. (freq. and class.; cf. assero).
    1. A. To lay claim to as one’s own, to make a claim upon, to demand, claim, arrogate, assume, appropriate a thing: omnia non Quiritium sed sapientium jure pro suis vindicare, Cic. Rep. 1, 17, 27: videor id meo jure quodam modo vindicare, id. Off. 1, 1, 2: HomerumChii suum vindicant, id. Arch. 8, 19: ortūs nostri partem patria vindicat, id. Off. 1, 7, 22: maximam partem quasi suo jure Fortuna sibi vindicat, id. Marcell. 2, 6: ceterarum rerum quae sunt in oratore, partem aliquam sibi quisque vindicat, id. Or. 19, 69: quod neque summi imperatoressibi umquam vindicare sunt ausi, Quint. 1, prooem. § 14: partem oneris tui mihi vindico, Plin. Ep. 6, 32, 2: majestatem sibi, id. Pan. 42, 1: partis sibi aequas potentiae, Suet. Tib. 50; id. Tit. 5; Sen. Ira, 3, 30, 3; id. Cons. Helv. 3, 9; id. Q. N. 1, 1, 10; Val. Max. 4, 3, 1; 5, 3, ext. 2; cf. Plin. Pan. 8, 2; Val. Max. 4, 5, 3: iniquissima haec bellorum condicio est; prospera omnes sibi vindicant, adversa uni imputantur, Tac. Agr. 27: victoriae majore parte ad se vindicatā, Liv. 44, 14, 8: decus belli ad se, id. 9, 43, 14: tanta tamen universae Galliae consensio fuit libertatis vindicandae, ut, etc., should be maintained, vindicated, Caes. B. G. 7, 76: Trasimenum pro Tarsimeno multi auctoresvindicaverunt, have adopted, Quint. 1, 5, 13; so id. 1, 5, 26: vindicet antiquam faciem, vultusque ferinos Detrahat, reassume, Ov. M. 2, 523.
      Poet., with inf.: vindicat hoc Pharius dextrā gestare satelles, Luc. 8, 675.
    2. B. To place a thing in a free condition.
      1. 1. In libertatem vindicare, to set free, to free, emancipate: in libertatem rem populi, Cic. Rep. 1, 32, 48: ex dominatu Ti. Gracchi in libertatem rem publicam, id. Brut. 58, 212: rem publicam afflictam et oppressam in veterem dignitatem ac libertatem, i. e. to restore, id. Fam. 2, 5, 2: Galliam in libertatem, Caes. B. G. 7, 1: se et populum Romanum in libertatem, id. B. C. 1, 22.
      2. 2. To deliver, liberate, protect, defend: te ab eo vindico et libero, Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 9: nos a verberibus, ab unco, a crucis terrore neque res gestae neque acta aetas neque vestri honores vindicabunt? id. Rab. Perd. 5, 16: sapientia sola nos a libidinum impetu et formidinum terrore vindicat, id. Fin. 1, 14, 46: quin ab hoc ignotissimo Phryge nobilissimum civem vindicetis? id. Fl. 17, 40: aliquem a miseriis morte, id. Brut. 96, 329: a molestiā, id. Q. Fr. 1, 4, 2: a labore, id. Sull. 9, 26: domum suam a solitudine, id. de Or. 1, 45, 199: laudem summorum oratorum ab oblivione hominum atque a silentio, rescue, id. ib. 2, 2, 7: sed ab hac necessitate egregie vos fortuna vindicat, Liv. 37, 54, 10: corpora a putrescendo (sal), Plin. 31, 9, 45, § 98: ebur a carie (vetus oleum), id. 15, 7, 7, § 32: capillum a canitie, id. 28, 11, 46, § 164: se non modo ex suspitione tanti sceleris, verum etiam ex omni hominum sermone, Cic. Sull. 20, 59: perpetienda illa fuerunt, ut se aliquando ad suos vindicaret, might restore, id. Rab. Post. 9, 25: quam dura ad saxa revinctam Vindicat Alcides, sets free, Ov. M. 11, 213: tandem absolutus vindicatusque est (reus), Plin. Ep. 4, 9, 1.
    3. C. With respect to some wrong perpetrated (cf. ulciscor), to avenge, revenge, punish; to take vengeance on any one; make compensation for: omnia quae vindicaris in altero, sibi ipsi vehementer fugienda sunt, Cic. Verr. 2, 3, 2, § 4: maleficium in aliis vindicare, id. Sull. 6, 19: facinus in nullo etiam, id. Verr. 2, 3, 84, § 194: dolum malum et legibus, id. Off. 3, 15, 61. acerrime maleficia, id. Rosc. Am. 5, 12: consensionem improborum supplicio omni, id. Lael. 12, 43: eam rem quam vehementer, id. Quint. 7, 28: Ti. Gracchi conatus perditos, id. Off. 1, 30, 109: necem Crassi, Ov. F. 6, 468: offensas ense, id. Tr. 3, 8, 40: fortuita non civium tantummodo sed urbium damna principis munificentia vindicat, Vell. 2, 126, 4.
      Impers. pass.: fateor non modo in socios, sed etiam in cives militesque nostros persaepe esse severe ac vehementer vindicatum, Cic. Verr. 2, 5, 50, § 133: vindicandum in eos, Sall. J. 31, 18: vindicatum in eos, qui, etc., id. C. 9, 4; cf.: in quos (Venetos) eo gravius Caesar vindicandum statuit, quo diligentius, etc., Caes. B. G. 3, 16.
      1. 2. Transf. (after the analogy of ulcisci): vindicare se ab (de) aliquo, to revenge one’s self upon one: se ab illo, Sen. Ben. 6, 5, 3: se de fortunā praefationibus, Plin. Ep. 4, 11, 14.
        Pass.: quantā saevitiā opus erat, ut Sulla de Mario vindicaretur, Flor. 3, 21, 19.