No entries found. Showing closest matches:
vae, interj. [οὐαί], an exclamation of pain or dread, ah! alas!
vaecors, v. vecors.
vaenĕo, īre, and vaenum, i, v. veneo and venum.
2. vē- (sometimes vae-) [perh. = Sanscr. vi-in-, vi-dha-va; Lat. vidua; but cf. Curt. Gr. Etym. p. 3809, 135]; an inseparable particle denoting origin, out, which serves either to negative the positive idea lying in the simple word, or to strengthen a simple notion: vegrandis, small; vecors, senseless; vepallidus, very pale; ve-stigo, to search out; Vejovis, an anti-Jove; cf. Gell. 5, 12, 9 sqq.
vē-cors (vāecors), cordis, adj. [cor], destitute of reason; senseless, silly, foolish; mad, insane (syn.: excors, delirus, vesanus): aliis cor ipsum animus videtur: ex quo excordes, vaecordes concordesque dicuntur, Cic. Tusc. 1, 9, 18; cf.: vecors est turbati et mali cordis, Fest. p. 372 Müll.: ego te non vaecordem, non furiosum, non mente captum, non tragico illo Oreste dementiorem putem? Cic. Pis. 20, 47; Liv. 4, 50, 4; 4, 49, 11; Ov. M. 5, 291; Hor. S. 2, 5, 74: scelere et metu vecors, Tac. H. 2, 23: pavidi vecordesque in primam pugnantium aciem procurrunt, Just. 24, 8, 3; also: deformis habitu more vecordium in publicum evolat, id. 2, 7, 10: mens, Cic. Sest. 55, 117: impetus prope vecors, Liv. 7, 15, 3: pertinacia, Val. Max. 9, 2, 4.
Comp.: vecordior, Aur. Vict. Caes. 40 med.
Sup.: istius vaecordissimi mentem terrebant, Cic. Dom. 55, 141; App. Mag. p. 274, 31.
vēnĕo (also vaenĕo), īvi or ii, ī̆tum, 4 (in the pass. form, venear, Plaut. Fragm. ap. Diom. p. 365: veneatur, Titian. ib.: vaeniri, Plaut. Pers. 4, 4, 28 Ritschl: VENIRI, Inscr. Orell. 4388; the i of the supine short, acc. to Prisc. p. 907 P.; scanned long by Sedul. Hymn. 1, 21; fut. VENIET, Inscr. Grut. 512, 14; imp. venibat, Cic. Verr. 2, 3, 47, § 113; perf. inf. venisse, Front. 4, 5, 20; Val. Max. 4, 4, 9), v. n. [venum-eo; v. 2. venus], to go to sale, i. e. to be sold (used as pass. of vendo; class.): oleam venire oportet … oleo venibit, Cato, R. R. 146: auctio fiet; venibunt servi, supellex, fundi, aedes, omnia Venibunt, quiqui licebunt … Venibit uxor quoque etiam, si quis emptor venerit, Plaut. Men. 5, 9, 96 sq.: venibis tu hodie virgo, id. Pers. 3, 1, 8: cogis eos plus lucri addere, quam quanti venierant, cum magno venissent, Cic. Verr. 2, 3, 39, § 89: ei mandasti, cui expediret illud venire quam plurimo, id. Fam. 7, 2, 1: mancipia venibant Saturnalibus tertiis, id. Att. 5, 20, 5: quia veneat auro Rara avis, Hor. S. 2, 2, 25: respondit, a cive se spoliari malle quam ab hoste venire, Quint. 12, 1, 43; 12, 7, 12: liber, quo questus est venire advocationes, venire etiam praevaricationes, Plin. Ep. 5, 13 (14), 6: adicis hos (agros) nongentis milibus posse venire, id. ib. 7, 11, 1: (mullum) missum sibi cum in macellum deferri et venire jussisset, Sen. Ep. 95, 42; Suet. Calig. 40; id. Ner. 16; Flor. 3, 21, 27; Curt. 9, 4, 5; 9, 8, 15; Sen. Const. 3, 1.
vēnum-do or vēnun-do (vaen-; also separately, vēnum do, v. infra), dĕdi, dătum, 1, v. a. [2. venus-do, whence also vendo, by contraction], to sell, used chiefly of the sale of captured slaves (not in Cic.) hostes praeter senatores omnes venumdati sunt, Liv. 4, 29, 4: multitudo alia civium Campanorum venum data, id. 26, 16, 6: Numidae puberes interfecti, alii omnes venundati, Sall. J. 91, 6: captivos, Suet. Aug. 21; Tac. A. 14, 33; 13, 39; id. H. 1, 68; id. Agr. 28; Flor. 4, 12, 52: tuque, o Minoa venundata Scylla figura, tondes, etc., sold for, i. e. bribed by, Prop. 3, 19 (4, 18), 21: sententiam, to put up for sale, Tac. A. 11, 22 fin.
In tmesi: se venum a principibus datos Poeno, Liv. 24, 47, 6: praedam venum aut dono datum, Sall. H. 1, 41, 17 Dietsch.
2. vēnus, ūs, m., or vēnum (vaen-), i, n. (occurring only in the forms venui, veno, and venum) [Gr. ὦνος, price; ὠνή, purchase; cf. Sanscr. vasuas, price; vasuam, wages; and perh. Germ. Gewinn], sale.
vēsānĭa (vaesā-), ae, f. [vesanus], madness, insanity (very rare): extimui, ne vos ageret vesania discors, Hor. S. 2, 3, 174: simulata (Ulixis), Plin. 35, 11, 40, § 129: formidabatur flagrans vesania manus, Amm. 14, 2, 15.
vēsānĭo (vaesā-), īre, 4, v. n. [vesanus], to be insane, rave (late Lat.): dicebat contra deum vesanire Theodosium, Cassiod. Hist. Eccl. 9, 30.
Hence, vēsānĭens, entis, part., raging, furious: vesaniente vento, Cat. 25, 13.
vē-sānus (vae-sān-), a, um, adj., not of sound mind, mad, insane (mostly poet.).