Lewis & Short

trīcor, ātus, 1, v. dep. n. [tricae], to make or start difficulties; to trifle, dally, shuffle, play tricks (Ciceron.), Cic. Att. 15, 13, 5: Publilius tecum tricatus est, id. ib. 14, 19, 4.
Collat. form trīco, reflex., to dally, delay: hora surgendi ne te trices, Vulg. Ecclus. 32, 15.